Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

DEATH ON THE NILE (1978) dir. John Guillermin

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Уроборос (свернувшийся в кольцо змей или дракон, кусающий себя за хвост): мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Ouroboros oder Uroboros (‘Selbstverzehrer’ oder ‘Schwanzverzehrender’ / eine zusammengerollte Schlange oder ein Drache, der sich in den Schwanz beißt): Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Ouroboros (kendi kuyruğunu ısıran bir yılan): Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، اوروبروس (دُنب‌خوار/مار یا اژدهایی است که دم‌اش را می‌خورد): اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Ouroboros (un serpent ou un dragon qui se mord la queue): Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، الأوربوروس (الثعبان أو التنين وهو يأكل ذيله.) : الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Urobòro (chiamato anche uroburo o uroboros o ancora ouroboros / un serpente o un drago che si morde la coda, formando un cerchio senza inizio né fine): mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Uróboros (uróboro o ouroboro o uroboro / serpiente que se come la cola): mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Ouroboros (or Uroboros / a serpent or dragon eating its own tail): World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

--------------------

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Уроборос (свернувшийся

docdroid.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος Παγκόσμια Μυθολογία, 1989.pdf

Onoulnpvtour Ouolgr p! ro qpxiyovo owq rng geYYqpq rq oorpo, lq olweQo, ro (er|oxiq rou oveiPou)eivol ol 6io oupovro 16€0, KEoe oupovlo od,!

figshare

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989Кузьма Мегаломматис, Уроборос (свернувшийся в

slideshare.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία-1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία-1989 - Download as a PDF or view online for free

Patreon

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ουροβόρος: Παγκόσμια Μυθολογία-1989 | Megalommatis

Get more from Megalommatis on Patreon

Iran–Turan, Manichaeism & Islam during the Migration Period and the Early Caliphates

By Prof. Muhammet Şemsettin Gözübüyükoğlu (Muhammad Shamsaddin Megalommatis)

Pre-publication of chapter XVI of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists”; chapters XIV, XV and XVI belong to Part Five (Fallacies about Sassanid History, History of Religions, and the History of Migrations). The book is made of 12 parts and 33 chapters.

------------------------

Hsiung-nu soldier from Saksanokhur, Tajikistan

However, soon afterwards, Europe faced two major threats that lasted many centuries: the Islamic armies and the Manichaean subversion. Despite their ferocity and their conquests, at a certain point the Islamic armies were stopped either in Western or in Eastern Europe. But the Manichaean tidal wave that hit Europe back was disproportional and beyond any expectation. Starting from the Eastern Roman Empire and the entire Caucasus region and as early as the 7th c. CE, the Paulicians triggered an enormous religious, social and imperial destabilization across vast lands. The famous Eastern Roman Akritai, i.e. the imperial Eastern Roman guards and frontal forces against the Islamic Caliphate, were – all – Paulicians, having rejected the Christian Orthodox Constantinopolitan theology. Digenes Akritas, the Eastern Roman Empire's greatest hero and Modern Greeks' most revered and foremost legendary figure was a Paulician, not an Orthodox.

Constantinopolitan patriarchs, emperors and theologians persistently described the Paulicians as Manichaeans; they used the same term also for the Iconoclasts. This does not mean that these religious, spiritual and esoteric systems of faith were 'Manichaean' stricto sensu, but they were definitely formed under determinant Manichaean impact. The same concerns the Bogomiles across the Balkans, Central and Western Europe, starting in the 10th c., the Cathars across Western Europe from the 12th c. onwards, and also many other religious, spiritual and esoteric systems that derived from the aforementioned.

The Muslim friends, partners and associates of the Paulicians were also groups formed under strong Manichaean impact and historically viewed as such; known as Babakiyah or Khurramites or Khorram-dinan, the 8th c. religious group setup by Sunpadh and led in the 9th c. by Babak Khurramdin made an alliance with the Eastern Roman Emperor Theophilos (829-842), an outstanding Iconoclast, and not only repeatedly revolted against the Abbasid Caliphate but also fought along with the Eastern Roman army in 837 in the Anti-Taurus Mountains to recapture Melitene (Malatya), and on many other occasions. The Khurramite commander Nasir and 14000 Iranian Khurramite rebels had no problem in being baptized Iconoclast Christians and taking Greek names (Nasir became then known as Theophobos), which shows the Manichaean origins and affinities of the Iconoclasts and the Khurramites. 

The state of the Paulicians

The massacre of the Paulicians

Kale-ye Babak, the impregnable castle of the Babakiyah (or Khurramites) near Kaleybar – East Azerbaijan, Iran

Afshin brings Babak as captive in Samarra. from a manuscript miniature of the Safavid times

Babak Khorramdin statue from Babek city in Nakhchivan province of Azerbaijan

Within the context of early Islamic caliphates, the Manicheans prospered, definitely marked by their superiority in terms of spirituality, letters, sciences, philosophy and cosmology. It was relatively easy for them to reinterpret the Quran as a Manichaean scripture; it was totally impossible for the uneducated and naïve early Muslims to oppose Manicheans in open debate or to outfox Manichaean interpretative schemes. Among the leading Muslim erudite polymaths, mystics, poets and translators of the early period of Islamic Civilization (7th – 8th c.), many defended all major pillars of the Manichaean doctrine and even the dualist dogma; Ibn al Muqaffa is an example. The illustrious translator of the Middle Persian literary masterpiece Kalila wa Dimna into Arabic was a crypto-Manichaean Muslim, and surely he was not the only. Ibn al Muqaffa was executed as per the order of Caliph al-Mansur (754-775), but the first persecution of the Manicheans started only under the Caliph al-Mahdi (775-785); however, this was the time many groups and movements or Manichean origin started openly challenging Islam and the Caliphate in every sense. However, it is noteworthy that the greatest Caliph of all times, Harun al Rashid (786-809), had a very tolerant and friendly stance toward Manicheans of all types.

Abu’l Abbas al-Saffah proclaimed as the first Abbasid Caliph: the Abbasid dynasty opened the door for a cataclysmic Iranian cultural, intellectual, academic, scientific and spiritual impact on the Muslim world.

However, it is only as late as the time of Caliph al-Muqtadir (908-932) that the Manicheans, persecuted in the Caliphate, left Mesopotamia in big numbers, making of Afrasiab (Samarqand) and Central Asia the center of their faith, life and activities. This was not a coincidence; many Turanians had already been long date enthusiastic Manichean converts and adepts, whereas several Manichaean monuments unearthed in Central Asia date back to the 4th c. At the time of al-Mansur, the Uyghur Khaqan (: Emperor) Boku Tekin accepted Manichaeism as official state religion in 763; the Uyghur Khaqanate stretched from the Tian Shan mountains and the Lake Balkhash (today's Kazakhstan) to the Pacific. For more than one century, Manichaeism was the state religion across the entire Northeastern Asia.

During the same time, Manichaeism was diffused in Tibet and China. Similarly with what occurred in the Islamic Caliphate, Manicheans in Tibet and China had it easy to reinterpret Buddhism in Manichaean terms. As a matter of fact, Chinese Buddhism is full of Manichaean impregnations. For this reason, several anti-Buddhist Chinese emperors (like Wuzong of Tang in the period 843-845) confused the Manicheans with the Buddhists and persecuted them too. However, Manichaeism was for many centuries a fundamental component and a critical parameter of all social, spiritual, intellectual and religious developments in China. And this was due to the incessant interaction of Turanians and Iranians across Asia. About:

en.wikipedia.org

Byzantine Iconoclasm - Wikipedia

During the Sassanid and early Islamic periods, the central provinces of Iran had to embrace many Turanian newcomers. This was one of the numerous Turanian waves that the Iranian plateau and its periphery had to welcome across the millennia. A vast and critical topic of the World History that was excessively distorted and systematically misrepresented across various disciplines of the Humanities is the chapter of the major Eurasiatic Migrations. Various distorting lenses have been used in this regard. It is surely beyond the scope of the present chapter to outline this subject, but I must at least mention it with respect to the persistent Orientalist efforts to divide and dissociate Iranian from Turanian nations across several millennia.

If one accepts naively the 'official' dogma of Western colonial historiography, one imagines that all the world's major civilizations (Sumerians, Elamites, Akkadians-Assyrians/Babylonians, Egyptians, Cushites-Sudanese, Hittites, Hurrians, Urartu, Phoenicians, Iranians, Greeks, Romans, Dravidians, Chinese, etc.) were automatically popped up and instantly formed by settled populations. Modern historians, who compose this sort of nonsensical narratives, are monstrous gangsters intending to desecrate human civilization and to extinguish human spirituality. All civilizations were started by nomads, and there was always a time when all indigenous nations (each of them in its own turn) were migrants.

But modern Western historians intentionally and criminally misrepresent the major Eurasiatic Migrations in a most systematic and most sophisticated manner, by only introducing - partly and partially - aspects of this overwhelming and continual phenomenon, like spices on gourmet dishes. I do not imply that the Eurasiatic Migrations were the only to have happened or to have mattered; there were also important migrations in Africa, the Pacific, and the continent of the Aztecs, the Mayas and the Incas. However, I limit the topic to the migrations that are relevant to the History of Iran and Turan. So, those who study Ancient Roman History are customarily told that, 'although everything was fine and civilized Romans prospered in peace', suddenly some iniquitous barbarians arrived to invade Roman lands and to embarrass the civilized settled populations altogether; this type of bogus-historical presentations is a Crime against the Mankind, because it distorts the foremost reality of human history, namely that we have all been migrants.

There is no worst bigotry worldwide than that of settled populations.

Yet, every manual of history would be easily rectified, if few extra chapters were added, at the beginning and during the course of the narration, to offer an outline of parallel developments occurred in the wider and irrevocbly indivisible Eurasia.

The discriminatory, truly racist, manner by which the civilized migrants are presented in various manuals of (Mesopotamian, Egyptian, Cushitic, Anatolian, Roman, Greek, European, Russian, Iranian, Dravidian, and Chinese) History helps only reinstate the vicious and immoral axiom that 'History is written by the victors'. Every historian, who does not consciously write in an objective manner to reveal the truth and to reject the paranoia of the aforementioned adage, is an enemy of the Mankind.   

Beyond the aforementioned points, many historians today will try to find an excuse, saying that, by writing about let's say the so-called 'barbarian invasions of the Roman Empire', they intentionally reflect the Roman viewpoint, because they rely on Roman historical sources. This could eventually be accepted, if stated in 1820, when the modern science of history had not advanced much, and only few archaeological excavations had taken place. But if this is seriously expressed as an apology today, it constitutes an outrage. The least one can say to these forgers is that they must first obtain an interdisciplinary degree, before publishing their nonsensical manual, or – alternatively - study several paperbacks on the History of the Migrant Nations (in this case: Huns, Vandals, Goths, etc.).  

An even greater mistake that modern historians make is that they present the continual phenomenon of Eurasiatic migrations in a most fragmentary manner; this creates, by means of Nazi propaganda, the wrong idea and the distorted impression that all of a sudden, every now and then, new migrants appear in the horizon, coming out of the vast Asiatic 'nowhere'. This is an aberration and a fallacy. The absurd factoid, which is deceitfully called "Invasions of the Roman Empire" and is peremptorily dated between 100 CE and 500 CE, is merely an academic fabrication. Why?

First, there were incessant migrations before and after the said period.

Second, the aforementioned factoid is a fallacy due to the fact that, during the same period, other migrations took also place, but the specialists in Roman History do not mention (or even do not know) them; however, these migrations (that they fail to even name) constitute intertwined phenomena with those that they present in their manuals, and consequently their presentation is a conscious and plain distortion.

Third, the events are always portrayed as a menace of barbarism, as breach of Roman legitimacy, and as violation of a hypothetical right of the Roman Empire to exist. This is an outrage; the Roman Empire was not a sacrosanct institution. In many aspects, its lawless formation, barbaric expansion, and bloody wars constitute some of the World History's bleakest pages. But criminal colonial historians never discussed 'unpleasant' topics with the correct terminology; they did not write for instance about the barbarian Roman demolition of Carthage, the monstrous Roman sack of Corinth, the savage Roman invasion of Seleucid Syria or the lawless Roman annexation of Egypt.

This is the disgusting bias of the Western colonial historiographers: when a negative development takes place against Rome, it is 'bad'; and quite contrarily, when an undesirable occurrence happens to others, it is 'good'. And in order to represent this vicious bias as 'historical truth', they mobilize a great intellectual effort, involving many methods. In this regard, the Eurasiatic migrations are absurdly fractured into many parts, and many of these parts are deliberately concealed, when focus is made on only one of them. The pseudo-academic methods involved to disguise and conceal the topic are numerous.

First, some migrations are not presented as such, but named after the migrant nations; examples: Scythians, Sarmatians, Celts. And yet, these nations are basically known due to their migrations across vast lands.

Second, other migrations are not mentioned as such, but called after the name of the location where excavations brought to light the material remains of a migrant nation's civilization; example: Andronovo culture, Afanasievo culture, etc.

Third, several migrant nations of different origin are regrouped after the geography where they spread; this is totally paranoid, because no one can possibly 'regroup' the Vandals, who crossed Central and Western Europe, reached North Africa, settled in Hippo Regius and Carthage, and then attacked Greece, Sicily, Rome, Sardinia, Corsica and the Iberian coastlands, with the Huns, who crossed Siberia, Russia, and Ukraine, settled in Eastern Europe and attacked the Balkans, Italy and Gaul.

Fourth, several migrant nations are dissociated from one another migrant nation of the same ethnic origin (example: Huns and Turkic nations), whereas in cases of severe distortion, different names of the same nation, attested in diverse historical sources, are tentatively presented as names of two different nations (example: Huns and Hsiung nu whose name is erroneously spelled Xiongnu).

Fifth, several parts of migrant nations are arbitrarily dissociated from their ethnic counterparts and presented separately as settled nations (example: White Huns or Hephthalites).

Sixth, the ethnic origin of several migrant nations is confusingly presented (example: the Bulgars, who were a Turkic nation, are often included in Europe's 'Migration Period' and categorized along with Slavs, whereas they should have been mentioned in the 'Turkic migrations'!).

To the aforementioned inaccuracies, distortions and prejudices, a plethora of false maps is added to comfortably reduce the size of kingdoms, empires and nations whose existence did not happen to please the discriminatory minds of the perverse Anglo-French and American colonial historians.

The end result of this systematization of Western colonial falsehood is that great and highly civilized conquerors and emperors like Attila, Genghis Khan, Hulagu Khan, Kublai Khan, Timur Lenk and others appear as mysterious meteorites, who came from "nowhere", as barbarian invaders, and a "scourges of God", whereas in reality they all (and many others) were far more educated, more cultured, more competent and more heroic than any Greek, Macedonian, Roman or European king or general. To the aforementioned historical reality additional, deceitful tactics and insidious procedures have been added by the criminal, racist, Western European and North American 'historians': they definitely proved to be able to write 100000 words to deplore the destructions supposedly caused to the Human Civilization by Attila, Genghis Khan, Hulagu Khan, and others, but when they happen to write about the fact that Alexander the Great burned Persepolis, they remain malignantly and partially silent, abstaining from any due criticism. 

King Attila with the Turul bird in his shield (Chronicon Pictum, 1358)

It would be far easier for all to tell the truth: 'Asia is Turan' for most of its territory. And the moral lesson must be drawn: the existence of a 'state' is not a reason for anyone not to invade its lands. States are not sacrosanct; and in any case, the territory occupied by the nation that setup the local state, in all cases of historical states, was also invaded by the ancestors of that nation in the first place.

The biased Western colonial historians carry out all these distortions as tasks in order to promote the lawless interests of their own disreputable states; for this reason they always concealed the following unwavering reality: throughout World History, various fundamental concepts like 'land', 'state', 'nation', 'sacred place', etc. have had different connotations among nations of nomadic migrants and nations of settled populations.

Furthermore, several fundamental concepts, which are valid among settled nations, have no validity at all among nomads and migrant nations, and vice versa. In addition, some basic concepts that exist among nomads and migrant nations start being altered and becoming different if and when these nations happen to settle somewhere 'permanently'. The concept of 'universe' and the deriving imperative of 'universalism' are fundamental notions of nomads and migrant nations; notably, the Akkadians (early Assyrians – Babylonians), who first produced significant literary narratives to detail the concept, were also a migrant nation that had settled only few centuries before writing down in cuneiform texts their world views.

The History of Eurasiatic Migrations, in and by itself, highlights the extensive presence of Turanians in Iran since times immemorial. Thanks to the Turanians of the Achaemenid Empire, the Turkic nations of Central Asia, China and Siberia came to get detailed descriptions of faraway regions and lands, such as Mesopotamia, Syria-Palestine, the Caucasus Mountains, the Anatolian plateau, the plains of Ukraine and Central Europe, the Balkan Peninsula, and Egypt. Consequently, further the interaction between Iran and Rome progressed, more details about the western confines of Europe reached the Turanian nomads who were moving around Lake Balkhash (Kazakhstan), Yenisey River and Baikal Lake (Siberia), Orkhon River (Mongolia), the Tarim Basin (China), the Oymyakon River (Yakutia, Eastern Siberia) and other circumferences. The incessant waves of migrations to the West and to the South were not blind and desperate movements of uninformed barbarians, who ran like crazy on their horses; only the distorted publications of Western colonial historians contain similar, nonsensical conclusions.

The pattern of the Turanian military horsemen and skillful soldiers is absolutely prominent and protruding in the History of the Early Caliphates; but it is merely the continuation of a millennia long tradition. This consists in a very embarrassing fact for all the Western Orientalists specializing in Early Islamic History, and more particularly with focus on the 8th c. CE, the collapse of the Umayyad Caliphate, and the rise of Abbasid Baghdad. They therefore constantly come up with incredible assumptions, farfetched arguments, nonsensical explanations, and sly innuendos to explain how and why so many Turanian soldiers and military heads appear in the Islamic Caliphate. In fact, without Turanian military skills, the Umayyad dynasty of Damascus may have not been overthrown.

It is well known that the early Islamic armies advanced up to Merv in today's Turkmenistan (651) and they stopped there. For the next hundred years, the only Islamic advance in Asia was effectuated only in today's Baluchistan province of Pakistan; only at the end of the 7th c. and the beginning of the 8th c., the Islamic armies reached the Indus Delta and Gujarat. But how the Islamic Caliphate started being flooded with Turanian soldiers as early as the last decades of the Umayyad rule, if there had not already been massive Turanian populations in the Sassanid Empire of Iran? If the Turanian nations were confined 'somewhere in Eastern Siberia and Mongolia' (as per the distortions of colonial Orientalists), why did they appear to be so deeply involved in battles and developments that took place in Mesopotamia and Syria during the first half of the 8th c.? The answer to this question is very simple: there were always massive Turanian populations in the Pre-Islamic Iranian empires.

---------------------------------------------------   

Download the chapter in PDF here:

megalommatiscomments

Iran–Turan, Manichaeism & Islam during the Migration Period and the Early Caliphates

By Prof. Muhammet Şemsettin Gözübüyükoğlu (Muhammad Shamsaddin Megalommatis) Pre-publication of chapter XVI of my forthcoming book “Turkey i

academia.edu

Iran–Turan, Manichaeism & Islam during the Migration Period and the Early Caliphates

Pre-publication of chapter XVI of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible Turanian – Iranian Civi

Ullikummi, Hittite Eschatology, and the Topography of the Spiritual Universe

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος

Με θέματα χιττιτικής και χουριτικής κοσμογονίας, κοσμολογίας και εσχατολογίας είχα ασχοληθεί ήδη κατά την διάρκεια των σπουδών μου και από την αρχή των ανατολιστικών ερευνών μου. Όμως το αποκαλυπτικό χιττιτικό έπος χαρακτηρίζεται από μία ιδιαιτερότητα, η οποία δεν εντοπίζεται σε καμμία άλλη εσχατολογία και σωτηριολογία. Σε όλα τα άλλα κείμενα, σε κάθε άλλη θρησκεία, υπερβατική σοφία, και μυθολογία, όλη η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από μία μεσσιανική μορφή Σωτήρα. Και το κείμενο είναι γραμμένο από ιερείς οι οποίοι περιπαθώς τον αναμένουν.

Αλλά στο Ουλλικούμμι οι περιγραφές γίνονται και η πλοκή υπάρχει με μόνο σκοπό να παρουσιαστούν τα καθέκαστα έτσι όπως αυτά επινοήθηκαν και επιτελέσθηκαν από τον Κουμαρμπί – μία παράξενη μορφή 'θεού', ο οποίος στρέφεται εναντίον της παλαιάς τάξης όψεων του Θείου, οι οποίες είχαν προκύψει με την Δημιουργία. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα δημιουργεί τον λίθινο γίγναντα – θηρίο Ουλλικούμμι. Ο Κουμαρμπί επέχει δηλαδή την θέση του Δράκοντος (Σατανα) στην χριστιανική Αποκάλυψη και ο Ουλλικούμμι αντιστοιχεί στο Θηρίον (Αντίχριστο).

Στις 24 Νοεμβρίου 1990, είχα δώσει μία διάλεξη στην Νέα Ακρόπολη (Καλλιθέα) με τίτλο 'Μύθος και Αποκάλυψη από τους Χουρίτες και τους Χιττίτες ως τον Ιωάννη'. Το ηχητικό (σε όχι πολύ καλή κατάσταση) ευρίσκεται εδώ:

Το όλο θέμα εγείρει πολλά ερωτήματα είτε σε ιστορικό-γλωσσικό-λεξικογραφικό επίπεδο, είτε αναφορικά με θέματα ιστορίας θρησκειών και μυθολογίας, είτε ως προς τις ίδιες τις ψυχικές διεργασίες, οι οποίες επιτελέσθηκαν από τους Χιττίτες αρχιερείς και μύστες, οι οποίοι είχαν σκοπό να βιώσουν υπερβατικά το απώτατο μέλλον που αφηγήθηκαν έμμετρα στη συνέχεια.

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

Ι. Ιστορικά στοιχεία

ΙΙ. Ιστορικο-θρησκευτικά στοιχεία και σύγχρονη επιστήμη

ΙΙΙ. Ανύπαρκτος ο Κουμαρμπί και Ναζιστές οι παραχαράκτες

ΙV. Κουμαρμπί και Τεσούμπ

V. Μεθοδολογικά προβλήματα 

VI. Όταν ιερείς του Αντιχρίστου εσχατολογούν για τον Μεσσία

VII. Η νίκη του Μεσσία γραμμένη από αντι-μεσσιανικό χέρι

VIII. Ψυχικές ενέργειες και διαδικασίες κατά την υπερβατική βίωση του μέλλοντος

IX. Το ψυχικό σύμπαν και η τοπογραφία του

X. Ο χώρος της εκπόρευσης μορφών στο ψυχικό σύμπαν

XΙ. Ο άξονας Είναι και Γίγνεσθαι και η εκπόρευση μορφών

XII. Η υπερβατική βίωση του 'μέλλοντος' και οι νόμοι της

XIII. Όταν βλέπεις τον Τασμισού ως Ουλλικούμμι και ανάστροφα

XIV. Πως ο Κουμαρμπί-Σατανάς θα δημιουργήσει τον Ουλλικούμμι-Αντίχριστο

XV. Η νίκη του Τασμισού και η μεγάλη πολιτεία του Τέλους

XVI. Καισάρεια, Ιερουσαλήμ, Ήλιος, Κουμαρμπί και Γιαχβέ  

XVII. Ουλλικούμμι: η σατανική αντι-Δημιουργία

Содержание

Введение

I. Элементы исторических свидетельств

II. Историко-религиозные данные и современная наука

III. Несуществующий Кумарби и нацистские фальшивомонетчики

IV. Кумарби и Тешуб

V. Методологические проблемы

VI. Жрецы Антихриста и их эсхатологические ссылки на Мессию

VII. Победа Мессии написана антимессианской рукой

VIII. Духовные действия и процессы в трансцендентном опыте будущего

IX. Духовная вселенная и ее топография

X. Пространство эманации форм в духовной вселенной

XI. Ось Бытия и Становления и эманация форм

XII. Трансцендентальный опыт «будущего» и его законов

XIII. Когда вы видите Ташмишу (Tašmišu) как Улликумми, и наоборот

XIV. Как Кумарби-Сатана создаст Улликумми-Антихриста

XV. Победа Ташмишу (Tašmišu) и великий город Конца

XVI. Кесария, Иерусалим, бог Солнца, Кумарби и Яхве

XVII. Улликумми: сатанинское анти-творение

Contents

Introduction

I. Elements of historical evidence

II. Historical-religious data and modern science

III. The nonexistent Kumarbi and the Nazi forgers

IV. Kumarbi and Teshub

V. Methodological problems

VI. The priests of the Antichrist and their eschatological references to the Messiah

VII. Messiah's victory written by an anti-messianic hand

VIII. Spiritual actions and processes in the transcendental experience of the future  

IX. The spiritual universe and its topography

X. The space of the emanation of forms in the spiritual universe

XI. The axis of Being and Becoming, and the emanation of forms

XII. The transcendental experience of the 'future' and its laws

XIII. When you see Tasmisu (Tašmišu) as Ullikummi, and vice versa

XIV. How Kumarbi-Satan will create Ullikummi-Antichrist

XV. The victory of Tasmisu (Tašmišu) and the great city of the End

XVI. Caesarea, Jerusalem, the Sun-god, Kumarbi and Yahweh

XVII. Ullikummi: the Satanic anti-Creation

--------------------------

Скачать всю статью в формате PDF: / Download the entire article in PDF: / Κατεβάστε ολόκληρο το άρθρο σε PDF:

Patreon

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος | Megalommatis on Patreon

Official Post from Megalommatis

calameo.com

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος

Улликумми, хеттская эсхатология и топография духовной вселенной Ullikummi, Hittite Eschatology, and the Topography of the Spiritual Universe

slideshare.net

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος Улликумми, хеттская эсхатология и топография духовной вселенной Ulli

docdroid.net

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος.pdf

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος Улликумми, хеттская эсхатология и топография духовной вселенной Ulli

Russia, China, the Decayed Muslim World, and the Crumbling, Savage Western World - I

By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Table of Contents

Introduction

I. Fake states of fake Arabs and fake Muslims

II. Turkey and Iran: the two exceptions

III. Unsophisticated, gullible and ignorant sheikhs and theologians

IV. How Turkey's and Iran's paranoid Islamists are manipulated by Western colonials

V. Russia, China, and the Utilization of the Muslim World by the Western Colonials

VI. What Russia and China must do

Introduction

Fourteen years ago, on 4th December 2007, I published an article under title 'Russia, Islam, and the West', which -within few days- was officially (ИноСМИ / Inosmi) translated into Russian (' Россия, ислам и Запад'). I wanted to briefly elaborate on how things would develop and to also identify possible allies for Russia within the so-called 'Islamic World'.

As the translated version of the article was extensively reproduced, I noticed that it was also well understood. Example: the great portal Centrasia (www.centrasia.org), while republishing the Russian translation, added an over-title for the use of its readers to state the following: "Экспансия западного мира не столько решала проблемы, сколько распространяла их вширь" (The expansion of the Western world did not so much solve problems as spread them in breadth). Indeed, there could not be better summary of my article's contents. The over-title was indeed an excellent reflection of my original perception and ultimate conviction, namely that the West wanted to use the senseless Islamic World against Russia.

Here you have the links:

academia.edu

Russia, Islam, and the West - by Muhammad Shamsaddin Megalommatis

As last Sunday's farcical elections highlight the Western apathy and shyness in front of the rising forces of Russian totalitarianism, w

academia.edu

РОССИЯ, ИСЛАМ И ЗАПАД - Мухаммед Шамсаддин Мегаломатис

Российские фарсовые выборы высветили всю апатию и робость Запада перед лицом наступающих сил тоталитаризма в России - настолько, что поневол

ИноСМИ

Россия, ислам и Запад

'Западный мир' проявил себя как политически непоследовательный, идейно разрозненный и нравственно ущербный конгломерат взаимно противоречивы

In that article's last part, I put a title that appeared very odd, even to several Egyptian and other African friends of mine (at the time, I was living in Cairo): "Islam is Turkey and Iran". In that part, I explained why only these two countries could possibly be Russia's allies against the Western colonial contamination that threatens the entire world. The reason for this statement is that only these two countries had maintained until that time a correct sense of historical-cultural identity and an imperial-level establishment and diplomacy. As a matter of fact, the rest of the so-called Islamic world is constituted by fake states-puppets of the colonial powers (from Morocco and Nigeria to Egypt, Pakistan and Indonesia); unfortunately, the uneducated, ignorant, and idiotic elites of these neo-colonial structures never realized what 'national integrity' means.

---------------------  

Continue reading and download the article here:

Continental Empires

Russia, China, the Decayed Muslim World, and the Crumbling, Savage Western World - I

History, Ancient History, Silk-, Spice- Perfume Roads, Spirituality, Faith,

historikon.substack.com

Russia, China, the Decayed Muslim World, and the Crumbling, Savage Western World - I

By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Plea for Jean Baptiste Duroselle's Brilliant Book, Europe: A History of its Peoples

The famous French academician Jean Baptiste Duroselle was commissioned by the Commission of the European Union (European Communities at the time) and Jacques Delors personally to author a European History of Europe, which would justify the establishment of the European Union in the 2nd half of the 20th c. as the crown of all earlier efforts to establish one state across the continent. The book was written in French (L'Europe: histoire de ses peuples, Paris, Perrin, 1990, 708 p.) and it was geared to become (as it really did) the basic textbook of European History for the secondary education of all EU member states. For this reason, numerous translations were produced at the local level, and the book became in this manner the cornerstone of the European identity; as regards countries that were not member-states in 1990 but became later, the book was translated to the official language(s) of each country after its adhesion.

As one could anticipate, the chauvinist, racist, and bogus-European state of Greece made the exception.

Slavs taken for Greeks

Being produced by the colonial powers of France and England as a pseudo-state-tool for Western European schemes against the Ottoman Empire, 'Greece' became for the first time in World History the name of a state, following the treaties of Edirne / Adrianople in 1829 and the London Protocol in 1830. In the past, 'Greek' ('Hellene') was a most pejorative term for more than 1100 years of Christian Roman and Eastern Roman rule (330-1453), whereas 'Greece' was used as a merely geographical term for this marginal and otherwise useless province which was the final receptacle of the 6th c. CE cataclysmic Slavic influx that put an irrevocable end to the existence of the Greek-speaking people in South Balkans. Eastern Roman Emperor Constantine Porphyrogenitus wrote about this fact, but the pseudo-historians of today's racist Greek state get their salaries as fake professors in order to discredit this highly intellectual emperor!

Confession of the Ancient Greek Nothingness

Even before the Christianization of the Roman Empire, the famous Edict of Caracalla (Constitutio Antoniniana; 212 CE) made it clear that there were no 'Greeks' except as a linguistic particularity within the Roman Empire; by unconditionally accepting to become citizens of the Roman Empire, all the Greek speaking people in the Balkans (south of Macedonia), in Anatolia (Asia Minor), and elsewhere admitted that there was no Greek intellectual, ideological, imperial or political, socio-behavioral and state identity. Before the Roman invasion and the subsequent unification of all lands around the Mediterranean, 'Greece' was simply a geographical term denoting lands south of Macedonia and Illyria; but there was no ethnic, tribal, linguistic, intellectual, spiritual, religious -let alone governmental- unity. That is why they were killing one another like flies; and their low level historiographers, who never attained the due spiritual and imperial level initiation to become proper, impersonal and objective, imperial scribes, wrote their nonsense (like Thucydides) uselessly expanding on civil wars – which further proliferated hatred, rancor, strife, enmity and wars among those wretched populations. 

Alexander's Capital was Babylon, not Pella, not Athens!

Only two foreign kings, Philip II of Macedon and his son and successor Alexander, invaded and imposed temporary order on those chaotic elements. But Alexander despised all things Greek, and that's why he chose Babylon as capital and the Sogdian princess Roxanne as wife, after he substituted himself to Darius III, thus becoming the Shah of the Iranian Empire.

Colonial flattery and imperial promises to South Balkan vagabonds

Now, the situation was even worse in the South Balkan confines in 1821-1828, because not even a droplet of Ancient Greek blood could be found in the veins of the local populations of Slavic, Albanian, Turkish, Vlachic, and other origin; they were speaking numerous different languages and the only means of communication among them was Ottoman Turkish. To those misfortunate populations the criminal colonial gangsters, after posturing as 'Philhellenes' and narrating cheap flimflam for idiots, sold the fallacy of a supposedly glorious past of which that wretched populace would be the hypothetical offspring.

Fake Modern Greek language to support Pseudo-Greek Racism

Believing the viciously constructed pseudo-myth of Hellenism, those populations were forced to learn a prefabricated (by the France-based Adamantios Korais) idiom (which was imposed in the schools in a dictatorial and genocidal manner) and were fooled for two consecutive centuries, being incessantly told paranoid lies about the so-called splendor of the fictional Ancient Greeks who 'had civilized the world'. This turned the execrably miserable and ethnically bastard pseudo-nation to exorbitantly arrogant braggarts whose lives depend on ceaselessly and hysterically deprecating all the other, neighboring or not, nations (notably the Macedonians, the Bulgarians, the Albanians, the Turks, and the Iranians) as culturally 'lower' people – whose ancestors were (hypothetically again) 'civilized' by the ancestors of today's Greeks!!!

Today's Greece is indeed the racist state par excellence.

Then, Jean Baptiste Duroselle came!  

With his superb book, Duroselle quasi-automatically ridiculed all the clowns of the Greek bogus-universities (still today, it is prohibited to establish a private university in pseudo-democratic, crypto-totalitarian Greece) whereby ignorant historians, idiotic archaeologists, nonsensical political scientists, clownish Hellenists, and absolutely charlatanesque Byzantinologists (sic!) work (or perform if you like) - not to carry out true, genuine research but to subserviently support the criminal, racist dogma of Hellenism, which is the worst form of Nazism that has ever existed.

The chauvinist pseudo-Greek mob's anger against Duroselle

Then, in 1990, due to the EU demand for a Greek translation of Duroselle's book, all the mental sewerage of the uneducated, ignorant and decrepit Greek mob flooded the mass media spreading unprecedented insults against Duroselle, EU, Europe, European universities and … the rest of the world! The intellectually felonious, academically malodorous, and mentally pathetic professors of universities and academicians of Greece either kept silent or sided with the mob to become more popular as supposedly defending the 'rights' of the 'Greek' nation. This situation testifies to a well-concealed reality; the fake Greeks of the last two centuries, who are in reality a defaced populace deprived of their true Eastern Roman (not 'Byzantine') Orthodox identity, never felt as a 'European' nation. Their immense psychological complex of inferiority is therefore expressed every time a real event underscores that they are a second class, uneducated pseudo-country with no integrity, no discipline, no rule, no morals, and reason of existence.

The southeastern borders of Europe are those of Albania, Macedonia and Bulgaria.

I consider as my life's most outstanding achievement and most distinct honor that I defended Jean Baptiste Duroselle personally and his book and academic-intellectual approach against all those rascals (the mob and the Nazi elite and state of Greece), who found my 2800-word Plea for Jean Baptiste Duroselle's book as a good reason to insult me as well and to force me out.

The anti-Duroselle hysteria in Greece and the forthcoming end of Greece

The Plea was published in the Greek weekly Oikonomikos Tahydromos on the 7th February 1991, although it was written and sent on 30th August 1990. It generated more than 30 nonsensical, insulting and ridiculous responses from either biased academics (who wrote against me only to 'justify' the positions that they held without being properly qualified – which is the very common case in the meritless pseudo-state 'Greece') or uneducated mob that mistook the defense of the historical truth by me as personally insulting for them! Such is their depravity that they cannot realize that the only thing that they will finally achieve in this manner is the total nuclear annihilation of Greece.

About Jean-Baptiste Duroselle:   

About the book:

fayard.fr

"L'Europe - Histoire de ses peuples", Jean-Baptiste Duroselle

L'Europe d'aujourd'hui trouve ses racines dans le passé. Sans taire les différences nationales, sans omettre les guerres et les périodes de

Random samples of book reviews:

SAGE Journals

SAGE Journals: Your gateway to world-class journal research

Subscription and open access journals from SAGE Publishing, the world's leading independent academic publisher.

-----------------------------

Download the article in Word doc.:

megalommatiscomments

Plea for Jean Baptiste Duroselle’s Brilliant Book, Europe: A History of its Peoples

The famous French academician Jean Baptiste Duroselle was commissioned by the Commission of the European Union (European Communities at the

https://www.academia.edu/86600089/Plea_for_Jean_Baptiste_Duroselles_Brilliant_Book_Europe_A_History_of_its_Peoples

Cosmas Megalommatis, Assur: World Mythology - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ασσούρ: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989

Кузьма Мегаломматис, Ашшур: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989

Kosmas Megalommatis, Aššur: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989

Kosmas Gözübüyükoğlu, Aşur: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989

قزمان ميغالوماتيس، آشور : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989

Côme Megalommatis, Assur: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989

1989 قزمان ميغالوماتيس، آشور: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،

Cosimo Megalommatis, Assur: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989

Cosimo Megalommatis, Assur: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989

Cosmas Megalommatis, Assur: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989

===================

Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:

calameo.com

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ασσούρ: Παγκόσμια Μυθολογία - 1989

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ασσούρ: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989 Кузьма Мегаломматис, Ашшур: мировая мифология,

docdroid.net

Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ασσούρ - Παγκόσμια Μυθολογία, 1989.pdf

ir rqurdxpov€q eopriiq tov 6io 0e6v o MoodoiK irov n6vrq 066luYtlo ylo rouq Aooiprouq Kol o Aooo0p yld rous Bopul6vlouq Aufll n otyx@uon 6ev

Wall of the Temple of Horus in Edfu, built by the Ptolemids between 237 and 57 BCE.

Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα

Περιεχόμενα

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Επίλογος

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε. Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές, καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.

Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα (spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται κατά της πνευματικότητας.

Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.

Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι. 

Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.

Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.

Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις, ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση, και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου, διεστραμμένου μοντερνισμού.

Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει 'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.

Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.    

Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία, ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους αξιωματούχους της θρησκείας αυτής. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που δεν την γνωρίζουν.

Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης. Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη ποικιλία πορειών...

Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε: 'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή. Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού θρησκείας.

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελήλυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς, εθνών.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα, παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών (ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.

Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντια στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.

Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές κατακτήσεις,

- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),

- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),

- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',

- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,

- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή, εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),

- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και

- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της Μόσχας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ, ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός. Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67 ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.

Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς, παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα 'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.

Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;

Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία; Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται. Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο Ιντερνέτ).

Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι, χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος, άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα Τούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός, και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε από δική του θέληση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση, υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία (ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων), αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες). Είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία, διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί επίσημα το Ισλάμ.

Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.

Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.

Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.

Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.  

Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους, σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους μουσουλμάνους.

Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.

Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία {لا إكراه في الدين/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο, κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες. Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν', επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.

Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ, όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση  αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού, ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα 'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.

Επίλογος

Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.

Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού, αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.

Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα, από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.

Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:

Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν' επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι (1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης ‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:

ttps://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλούγ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές

και

ttps://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκου_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγδάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων

και

ttps://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικός_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_

και

ttps://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_του_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγγονός_του_Ταμερλάνου

Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:

Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)

Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.

Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.

Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;

Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).

Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό (100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.

Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.

Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετηθεί ο λίθος της κορυφής.