Από τον Αφρασιάμπ στον Μιρζιγιόγιεφ: το Ουζμπεκιστάν Επίκεντρο

Austere and sober in style are prerequisites for an orderly decoration of a place where people are required to demonstrate the proper conduct.

Rüstem Paşa Camii

Unknown Photographer - Blue Mosque in Mazar-i-Sharif, Afghanistan  Photography 

The Fake Persianization of the Abbasid Caliphate

By Prof. Muhammet Şemsettin Gözübüyükoğlu

(Muhammad Shamsaddin Megalommatis)

Pre-publication of Part Eight and Chapter XXII of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey - 2500 Years of indivisible Turanian - Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists”; Part Eight (The Distorted Term 'Persianate') consists exclusively of Chapter XXII. The book is made of 12 parts and 33 chapters.

----------------------------------------------

With the aforementioned, one can understand that, despite its vast territory and its broad ethnic base (wider than the Umayyads'), the Abbasid Caliphate was a very weak imperial institution that could be challenged practically speaking by any small group of dissidents. Its rise in terms of spiritual-intellectual breakthrough, cultural diversity, academic-scientific knowledge, artistic-architectural creativity, economic wealth, and military strength was conditioned by one critical prerequisite: the caliphs should be able to compose an unprecedented imperial universality out of all these diverse elements that were being incessantly multiplied by the genius of Islam. Quite unfortunately, very few Abbasid caliphs proved able to pass this test. Then, the fact that this state lasted more than 500 years is rather a miracle!

In fact and to use an anachronism, the Abbasid Caliphate only 100 years after its establishment (850) was already the Sick Man of Eurasia! Neither the short-lived Umayyad Caliphate nor the Abbasid Empire that definitely eclipsed its predecessor in every sense were formed like the Roman (Republic and later) Empire, gradually prevailing over neighboring states and progressively expanding territorially over the span of 250 years (from the First Punic War, 264-241 BCE, until the annexation of Egypt, 30 BCE). Quite contrarily, Harun al-Rashid, 150 years after the early Islamic conquests, was ruling over a territory larger than that of the Roman Emperor Trajan, commanding lands between China and India in the East and the Atlantic Ocean in the West.

As regards its immense territory, linguistic multitude, and cultural–spiritual diversity, the Abbasid Caliphate can be compared only to two earlier empires: that of Alexander the Great and that of Darius I the Great. However, Alexander's empire was split to four kingdoms only 20 years after his death, and the Achaemenid Empire of Iran did not last more than 220 years after its establishment. In fact, 100 years after Darius I the Great's death, Iran was in decay. Pretty much like the Achaemenid Empire of Iran, which was not a Zoroastrian state, but a vast empire with many different religions and with Zoroastrianism as its official religion, the Abbasid Caliphate was not an Islamic state; it was a vast empire with many different religions and with Islam as its official religion. Even more strikingly in the case of the Abbasid Caliphate, new dogmas, doctrines, spiritual orders, mystical groups, theological interpretations, apocalyptic eschatological schools, and transcendental concepts were appearing almost like mushrooms. It is a terrible oversight not to take this reality into account.

What happened to the Abbasid Caliphate was however a historical particularity. Few decades after the death of Harun al-Rashid (786-809), who marked the peak of Abbasid power, several parts of the empire started seceding. One must clarify from the beginning that this was a really new type of 'secession', because it also involved approval by the caliph himself. This phenomenon took the appearance of imperial entrustment of an administrative province to a formidable military combatant, who instantly and voluntarily recognized the imperial authority. The name of the Abbasid caliph was mentioned first in the acclamations and wishes made in all sermons given during Friday prayers in all the mosques of the 'seceded' territory; taxes were paid to Baghdad and coordination was effectual, but in reality, the caliph had only nominal power over the 'seceded' province(s). More importantly, the formidable military rulers who bore significant royal titles (emirs, sultans or even caliphs) formed hereditary dynasties and engaged in various wars with local rebels, occasional invaders, foreign belligerents, neighboring secessionist rulers, and new spiritual, mystical or theological adversaries in a way that truly made of their territories fully independent states typified by their own interests and distinct characteristics.

In fact, after the first decades of the 9th c. the Abbasid Caliphate totally ceased to function as a centralized imperial institution and authority. The weakened caliphs did not have sufficient stability in Baghdad and ample military force in the provinces to quench the incessant uprisings and to avert this type of secessions. Even worse, sometimes the caliphs needed the voluntarily offered help of experienced warriors, who came with a well-trained military force to save the caliphate and eliminate its enemies. What occurred then is a situation almost similar to the appanage, a well-attested practice in Christian times' Europe. This term (from Latin adpanare 'to give bread') involves the grant of an estate as a reward for, or in recompense of, services offered or rights claimed. The final result was that the Abbasid caliph ended up as a totally powerless, decorative figure; of all of these secessionist rulers, the Buwayhi (or Buyids) achieved the unthinkable: they made of Baghdad, the capital city of the Abbasid Caliphate, their own … capital! No blood involved; no blackmail used; no threat issued!

This happened in 945; Ahmad ibn Buya, usually known in modern historiography under his regnal name Mu'izz al-Dawla, i.e. 'Fortifier of the State' (and in this case, as 'state' was meant the Caliphate itself), invaded Baghdad and made of the Abbasid capital his own capital too in the name of the caliph. It may sound odd, but it was the impotent caliph Al-Mustakfi who gave Ahmad ibn Buya the aforementioned regnal name. There is more 'paradox' to it; Ahmed ibn Buya had thoughts, ideas and beliefs close to (but not identical with) those of the followers of the descendants of Prophet Muhammad and Ali. And of course, the Abbasid caliph opposed the idea that the title of caliph was rightfully claimed by the family of the Prophet.

Of course, no one named at the time the caliph Al-Mustakfi a 'Sunni' and Ahmad ibn Buya a 'Shia', and today, it would be ridiculous to brand Ahmed ibn Buya a 'Shia' and the impotent caliph Al-Mustakfi a 'Sunni'. Only modern Western Orientalists and 'Sunni' or 'Shia' militants carry out similar distortions, the former due to their malignancy and the latter because of their ignorance and idiocy. It is definitely noteworthy that this divergence did not prevent Ahmed ibn Buya and Al-Mustakfi from finding common ground. It was however a period of very high messianic and eschatological fever, enthusiasm and fascination.

Muhammad ibn al-Askari, son of Hasan al-Askari {846-874; the 11th imam of those among the Muslims who accepted Musa al-Kadhim as the 7th imam (aforementioned section M 4 i)} and of the Eastern Roman princess Narjis ibnat Yashua (i.e. 'daughter of Jesus'), was born in 869 only to enter his Minor Occultation in 874 (one day after his father's passing away) and then his Major Occultation in 941; after that date and down to our times, the followers of this group expect the termination of the Major Occultation and the appearance of the 12th imam (Muhammad ibn al-Askari), an event prophesied to coincide with the End of Times. This means that the followers of this group identify the 12th imam with the Mahdi of Prophet Muhammad's Hadith (oral tradition). Mahdi is the Islamic Messiah, who was prophesied to lead the battle, along with Prophet Jesus (who will also reappear then), against the forces of Evil (under Masih al-Dajjal, the Antichrist, lit. 'the most fake Messiah') and eliminate them once for all. I mention the above only to show that the rise of the Buyids coincided with a time of immense apocalyptic, eschatological and messianic expectations, as people believed that developments would follow within short time (similarly with early Christians at the end of the 1st c. CE and with believers of other religions in different moments).

Of course, when describing the above, one must be watchful not to fall into the traps of modern states' pseudo-historical dogmas, fanatic pseudo-theologians' inconsistent doctrines, and Western Orientalists' intentional fallacies. It is therefore greatly important to take into account two points:

First, the various secessionists, seceding emirs, and revolting warriors were not Iranians or Persians; they were of Iranian (Persian included), Turanian, Berber, Arab and other origin. Secessions did not start in what is known as historical Iran and they were never limited there. During that period, there was never an ethnic divide 'Iranians vs. Arabs', because most of the Iranians sided with some Arabs (notably the Alids, i.e. the descendants of Prophet Muhammad and of Ali), most of the Arabs sided also with the Alids, and more importantly, most of the Arabs were already dispersed among Aramaeans, Yemenites, Iranians, Turanians, Egyptians, Berbers of North Africa, and other nations and, due to this fact, they never consisted in an 'ethnic group' properly speaking within Islam after 750 CE. Last, there was no ethnic dimension attributed to these secessions, revolts, wars or splits.

Fallacious Western Orientalists start their presentation of the fragmentation and collapse of the Abbasid Caliphate with the Samanid dynasty, which was established supposedly in 819; in fact, this is a lie, because at that time, the four sons of (the newly converted to Islam) Asad ibn Saman were rewarded by the governor of Khorasan Asad ibn Abdallah al-Qasri and by the Abbasic caliph al-Ma'mun for their bravery in combatting the Samarqand garrison commander Rafi ibn al-Layth who had revolted. Asad ibn Saman's four sons - Nuh, Ahmad, Yahya, and Ilyas - were then appointed as governors of four important Central Asiatic cities. Their positions were inherited by their respective sons and only after a 'civil' Samanid war (in fact, a family internal conflict), a unified entity emerged in 892 under Ismail Samani and the then weakened caliph was forced to recognize him as the local ruler. Speaking of a Samanid 'dynasty' before 892 is sheer nonsense, whereas calling the emerged state (one should just call it an 'administrative institution') an 'empire' is ridiculous. Even more absurd is to describe the Samanid state as ethnically 'Iranian'. Its population was almost totally Turanian.

However, this was not the first, gradually emerged secessionist entity. At this point, we have to also take into consideration the fact that few marginal Iranian rulers (of the Qarinvand and the Dabuyid dynasties), who controlled parts of the southern shore of Caspian Sea (in the almost inaccessible region of the Elburz (Alborz) range of mountains) already before the demise of the Sassanid Empire (636-651), continued existing under the early caliphs, the Umayyads and the Abbasids, although having tormented relations with them.

As a matter fact, the first rulers, who seceded from the Islamic Caliphate, were the Rustamids, who established their rule in parts of today's Algeria, Tunisia and Libya as early as 761. Even more importantly, they institutionalized the Ibadi theological, jurisprudential school of Islam, which survived down to our days, being unrelated to what is wrongly defined as 'Sunni' and 'Shia'; they were instrumental in diffusing Islam among the Berbers who made the quasi-totality of the populations of Northern and Northwestern Africa. Not quite differently from the Ibadi Rustaminds, the Muhallabids controlled parts of the caliphate's African provinces from 768 to 795; however, they were known for their animosity against the Berbers and their rule was soon terminated.

Also before the Samanids, the Idrisids (claiming descent from Ali, as Idriss I was indeed the great grandchild of Hasan, the 2nd imam) founded their own kingdom (emirate) with first capital at Volubilis (Walili, in today's Northern Morocco) in 788, acting in full opposition to the Abbasids and in synergy with various forces of the anti-Abbasid opposition. Furthermore, the Justanids (followers of Zayd ibn Ali, who are nowadays mistakenly called Zaydi or Zaidi Shia) were established in the almost unreachable province of the southwestern shores of Caspian Sea (in 791). In addition, the Aghlabids formed their state in parts of today's Algeria, Tunisia and Sicily in 800 (when Harun al-Rashid appointed Ibrahim I ibn al-Aghlab as hereditary emir of the Abbasid province of Africa/Ifriqiya) and promoted a theological – jurisprudential particularity, namely an amalgamation of Mu'talizite theology with Hanafi school of Figh.

So, the fragmentation of the Abbasid Caliphate was not due to Iranians or Persians and did not have any Iranian or Persian character.

Second, there is no 'Shia' character or dimension in the overwhelmingly apocalyptic, eschatological and messianic fever, enthusiasm and fascination of the 8th, the 9th, and the 10th c. It is wrong to imagine that, at those days, the Sunni Muslims did not have a messianic fever and the Shia Muslims did. There were no Sunni and Shia at those days; practically speaking, all the populations of the Caliphate, Muslim or not, were characterized by an apocalyptic fascination. However, this fascination had no ethnic and no religious background; it was general and overwhelming, and it would take an independent study to explore its reasons, which may eventually be related to the complete disappointment from - and the total disgust about - the Islamic Caliphate's methods of rule and administration.

Long before the 12th imam (of today's Twelver Shia) went in Occultation (Minor Occultation in 874 and Major Occultation in 941), and already before Ja'far al Sadiq's eldest son Isma'il ibn Ja'far (of today's Sevener Shia) died (762), Abu Muslim al-Khorasani, a formidable combatant and a gallant general of Iranian origin (possibly Turanian, but surely not a Persian from Fars, because most of the people in Khorasan were Turanians), died in 755; his military action and imperial advice proved to be determinant in overthrowing the Umayyad dynasty and in integrating non-Muslim Manichaeans, Nestorians, Gnostics, Mazdakists, Zervanists, Mazdeists (wrongly described as Zoroastrians), Buddhists and the followers of many new mystical doctrines into the early Abbasid Empire. So, he immediately became a legendary and occult personality for various groups, who claimed that Abu Muslim al-Khorasani had not actually died, but would come back as the prophesied Mahdi. This means clearly that what was later developed as Sevener Shia messianic eschatology and as Twelver Shia apocalyptic occult doctrine were merely some aspects and dimensions of a far more general phenomenon that took place across the Islamic Caliphate during the 8th, the 9th, and the 10th c., involving Muslims, non-Muslims, and followers of mystical orders at the confines of every strict doctrine.

Of course, Abu Muslim al-Khorasani was not the only case of occult literature and messianic eschatological fascination and indoctrination; he was only one. The Khurramites were an 8th c. spiritual, mystical order and rebellious group that accepted a doctrine established by rebellious mystics like the Iranians Sunpadh, Behafarid, and Ustadh Sis and the Turanian Ishaq al-Turk. All of them were Muslims with a strong impact of earlier apocalyptic, messianic and eschatological traditions (Manichaean, Gnostic, Nestorian, Mazdakist, Mazdeist, Zervanist, and other) and all of them performed impressive spiritual exploits and magnificent transcendental acts.

An obscure figure named Hashim al-Muqanna (the 'Veiled'), probably a Turanian, organized the Khurramites into a successful military unit characterized by spiritual discipline; he appeared as the incarnation of God and as spiritual continuity of Prophet Muhammad, Ali and Abu Muslim al-Khorasani. His posthumous fame through the Nizari Isma'ili (Assassins), the Knights Templar, and several Western European Freemasonic orders reached Napoleon, who even wrote an envisioned conversation between himself and the mystical visionary al-Muqanna (named "Le Masque prophète").

More determinant role in the transformation of the Khurramites into a formidable military force and major challenge for the Abbasid armies was Babak Khorramdin (795-838), a Turanian from Azerbaijan, i.e. pre-Islamic Iran's most sacred province, which was the center of monotheistic Zoroastrian doctrine and tradition. In fact, due to his military mastership, the Babakiyah (as the Khurramites were renamed) were practically invincible. Based in their famous and almost inaccessible castle known as Kale-ye Babak (Babak Castle), which is one of Modern Iran's most spectacular monuments (in the mountainous region of Southern Azerbaijan, near Kaleybar), the Babakiyah attacked the armies of the Caliphate and tormented many northern provinces in the Caucasus and Central Asia regions.

Having organized a clandestine network of affiliated groups, they were able to get insightful and be prepared for devastating hits against the forces of the Abbasid caliph. All major historians of Islamic times dedicated long pages to describe their valor, exploits, heroic deeds, doctrinal particularities, and mystical visions. At the end, Babak Khorramdin suffered an excruciating death at the hands of the monstrous soldiers of the cruel, pseudo-Muslim Abbasid caliph; the tortures described by illustrious historians as applied to the master of the Babakiyah order are all strictly prohibited in Islam.

However, Babak Khorramdin's messianic legend survived for centuries; his clandestine organization endured and carried out subversive activities and frontal wars against the Abbasid caliphs across vast territories spanning between the Eastern Roman Empire and China; and the ramifications of the Babakiyah order's mystical doctrine and military practices can be attested later among various Islamic traditions and groups, involving the Isma'ili Assassins and the Qizilbash of the Ottoman – Safavid times.

What is falsely described by Western Orientalists as Persianization of the Abbasid Caliphate is an effort to

i- distort the nature, character and dimensions of the Golden Era of Islamic Civilization,

ii- depict it as a 'Persian' (not even Iranian) cultural by-product,

iii- culturally subordinate numerous Central Asiatic (Turanians), Western Asiatic (Aramaeans, Caucasians, and Eastern Romans), and South Asiatic nations (Dravidians, Malay) to Persians,

iv- erase the extensive Turanization of the entire Eurasia,

v- conceal the majestic role played by the Aramaeans in the formation of the Islamic Civilization

vi- develop and detail the next historical stage of the fallacious Orientalist divide 'Iran vs. Turan' (1037-1501: from the emergence of the Slejuk to the rise of the Safavids),

vii- avert any possible reference to the impact that Manichaeism exerted on the Islamic Civilization,

viii- depict as non-Islamic the peak of Islamic Civilization (and in the process promote Western propaganda related to Islamism, Wahhabism and Islamic Terrorism),

ix- advance a global, racist, Indo-European agenda, and

x- promote a certain number of fake divides and mistaken identifications that would be politically and geopolitically useful.

The underlying concept of this historical falsification is the fallacy that 'Shia Persians' took the upper hand in the Abbasid Caliphate only to be later superseded by – the already Persianized (!?) – Turks, starting with the Seljuk dynasty. For this purpose, there are many fabricated terms, such as Iranian Intermezzo or Iranian Renaissance and Sunni Revival. These fake terms help distort the presentation of

A- the period from the rise of the Samanid dynasty (892) to the arrival of the Seljuk Turks (1037) and the demolition of the Buyid parasites in Baghdad (1055); this period is falsely called 'Iranian Intermezzo', and

B- the period from the rise of the Seljuk (1037-1055) to the rise of the first Sufi dynasty in Iran, i.e. the Safavids, in 1501.

Several determinant historical facts are enough to refute the fallacy of the Persianization of the Caliphate:

i- The presence of Turanians as basic component of the Achaemenid, Arsacid and Sassanid empires refutes the nonsensical distortion as per which 'Turks' (Turanians) appear in Iran only with the arrival of the Seljuk Turks. The same is valid for the early Islamic period until the peak of the Abbasid Caliphate. In all the parts of the unit VI (from A to L), I expanded on this highly concealed topic.

ii- The terms of Turanian – Persian interaction within the wider Iran – Turan were known since the Achaemenid times and they were only repeated across the ages and during the various periods of Islamic History. In the aboce unit VI (part D. Iranian and Turanian nations in Achaemenid Iran), I wrote: "The Persians, among all Iranians and Turanians, had an inclination to poetry, literature, epics, lyricism, arts and symbolism, whereas the Turanians were known for their tendency to martial arts, military discipline and life, asceticism and religious mysticism. The Turanians found it therefore normal to write in Old Achaemenid Iranian in the 1st millennium BCE, in Middle Persian (Parsik) during the 1st millennium CE, and in Arabic and Farsi after the arrival of Islam".

iii- One very well-known fact is comfortably forgotten, when Orientalists, Iranologists and Islamologists study the Early History of Islam between Tigris and Indus. Similarly with the invasion of Alexander the Great, the early Islamic conquest caused an overwhelming destruction of Fars (Persia). The principal Iranian capital Istakhr was totally erased from the surface of the Earth. Alexander the Great's destruction of Persepolis pales in comparison of the Islamic armies' pulverization of Istakhr. This can be easily noticed by any non-specialist traveller who happens to visit the two sites. Whereas other provinces of Iran, notably Atropatene / Adhurbadagan – Azerbaijan (also known as Abakhtar in Sassanid times), were not destroyed at all, Fars was left in ruins already before 651, when the Islamic armies reached Merv in today's Turkmenistan. And Persians were slaughtered to the last, except for those who were lucky enough to flee to the southeast, reach Sistan and Baluchistan (in today's SE Iran and SW Pakistan), and settle there.

iv- This is exactly what happened: Turanians preserved Middle Persian (Parsik) and developed Farsi after the arrival of Islam, because the Persian language had always been their means of cultural-literary expression, pretty much like Turanian (Turkic) was the language of the army. With this I don't mean that all Persian Iranians disappeared with the arrival of Islam; there were Persians living in Mesopotamia, in the Northeast (Khurasan), the Middle Zagros (Khwarawaran), and other southern regions except Fars, but they were few. The bulk of Persian populations lived in Fars and most of them were slaughtered, as they were viewed as the most polytheistic element of the Sassanid Empire.

v- Of course, the terms Iranian Intermezzo and Iranian Renaissance are not wrong if understood properly, i.e. if considered as involving the contribution of Iranians, Turanians and other nations, notably the Aramaeans, in the formation of the Islamic Civilization. Furthermore, these terms must be totally deprived of any religious or denominational connotation.

It is absurd to portray the anti-Caliphate forces, arbitrarily called 'Shia', as the driving force of the Iranian-Turanian-Aramaean Renaissance, because there were also many pro-Caliphate elements that participated in the rise of the Islamic Civilization.

And it is totally wrong to view the Seljuk Turks and other Turanians either as 'Sunni' or as the driving force of an otherwise nonexistent 'Sunni revival' during the following period 1055-1501. As a matter of fact, Turanians were the major force behind the rise of the apocalyptic, messianic, eschatological mysticism of the 8th, 9th and 10th c., which is viciously distorted (by Western Orientalists and today's silly, uneducated and intoxicated 'Sunni' and 'Shia' theologians) as 'Shia doctrine'.

As conclusion one can simply say that, as early as 651, there were not enough Persians left to possibly 'persianize' or 'indo-europeanize' the Islamic Caliphate.

As a matter of fact, the terms 'persianization' and 'persianate' or 'persianate society' were introduced only in the 1970s by Marshall Hodgson, but within a totally diverse context and with a greatly different connotation. In fact, Marshall Hodgson was an erudite scholar and a pioneer intellectual who took a staunch anti-Eurocentric stance and introduced several new terms in an effort to demolish the fake colonial model of historiography. Rejecting the fallacy of Western, colonial, racist Orientalism, in his celebrated "The Venture of Islam: Conscience and History in a World Civilization" (3 vols.), Marshall Hodgson tried to offer to the Islamic Civilization something that almost all earlier Western Islamologists and Orientalists worked hard to deprive it of: its universality.

Marshall Hodgson contributed greatly to an improved viewpoint over China's contribution to World History, again rejecting earlier Eurocentric fallacies of demented Western Orientalists and Sinologists. Marshall Hodgson coined the term 'persianate society' in a – very correct – effort to reject and rebut the fallacy of the so-called 'Arab-Islamic' civilization and the deprecatory presentation of Islam as an 'Arab religion' (see above parts 1, 2 and 3 of the unit M. Western Orientalist falsifications of Islamic History: the Arabization of Islam and the Persianization of the Abbasid Caliphate: 1. Identification of Islam with only Hejaz at the times of the Prophet; 2. The fake, Orientalist Arabization of Islam; 3. The systematic dissociation of Islam from the Ancient Oriental History).

But as it usually happens, when evil gangsters are allowed to control Western European and North American universities, libraries, museums, foundations and associated research institutions, the original scope of the new term was removed, the term was decontextualized, and its further use proved to be totally erroneous and in striking opposition to the original use (by Marshall Hodgson).

Then, the decontextualized and distorted term was used for the above mentioned purposes i-x. Many tricks have been used for this purpose, especially false etymology of various names (to present them as of Persian origin) and incongruous linguistics. The foundation of Beit al Hikmah (House of Wisdom) in the first years of Abbasid rule played a tremendous role in the promotion of the academic life, the scientific exploration, and the intellectual advancement across the caliphate. This tendency was mainly based on Aramaean scholars of Tesifun (Ctesiphon), Nusaybin (Nisibis), Urhoy (Edessa of Osrhoene), Antioch, Gundeshapur (the greatest Sassanid library, university, archives and research center, museum and scriptorium), who were variably Muslims, Manichaeans, Gnostics or (Monophysitic or Nestorian) Christians. Iranian, Turanian, Yemenite, Egyptian, Berber and Indian scholars flocked to the House of Wisdom, which was located in Baghdad. The whole movement was supported by great Iranian families that had sooner or later abandoned Mazdeism and accepted Islam, like the Naubakht family (originating from Nemroz, i.e. the Sassanid Empire's southern administrative region) and the Barmak family, which was native to Khorasan.

The name of the Barmak family is evidently of Turanian origin (Parmak) and it was turned to al-Baramikah (البرامكة) in Arabic and Barmakian (برمکیان‎) in Farsi. However, paranoid Western historians and racist Orientalists attempted to distort this family name enormously in order to depict as … Indian and Buddhist. The ridiculous effort reached the point of even associating the historical name with the Sanskrit word Pramukha; this was suggested by the irrelevant English Indologist Harold Walter Bailey, who tried to indo-europeanize everything he studied in Central and South Asia. This idiotic and racist pseudo-scholar, who was shamelessly venerated in colonial England, forgot that first, Sanskrit was never used in Khorasan; second, it was already a dead language in the 8th c. CE; third, if truly the influential family's name were Pramukha, it would never be vocalized as al-Baramikah in Arabic and as Barmakian in Farsi.

Even more absurd is the Western Orientalists' effort to portray the prestigious Islamic family as having Buddhist affiliations prior to their adhesion to Islam. Nothing proves that the Barmakids were Buddhists and not Mazdeists (the late form of Zoroastrianism that was the official religion of the Sassanid Empire). Plenty of Islamic historical sources describe the pre-Islamic family members of the Barmakids as priestly, which means Mazdeist mobedh. Their homeland was Balkh which was a major Zoroastrian religious center since the Achaemenid times.

The ridiculous association of the Barmakian with the so-called Nawbahar Buddhist monastery (reconstructed as Nava Vihara in Sanskrit) is totally unsubstantiated because such a monastery is delusional and unsubstantiated, as it has never been identified, let alone excavated. Many Islamic sources it describe the Nawbahar temple as a fire place (so, evidently a Mazdeist shrine), and not one colonial Orientalist published a single article to refute these historical sources. Although there are certainly Chinese historical sources testifying to the existence of a Buddhist temple in the wider region of Balkh (Bactra), nothing proves that they refer to the Nawbahar shrine. All the same, if the Barmakian were Buddhists, this only strengthens the argument in favor of the Turanian ancestry of the said family, because the Persians in Khorasan were all followers of the official religion of the Sassanid Empire (Mazdeism) and the only eventual followers of Buddhism in Khorasan and Central Asia were Turanians.

The only correct term to describe the real nature of the Abbasid Caliphate until the arrival of the Seljuk Turks (1055) is 'Turanian – Iranian – Aramaean Renaissance of Islam'. About:

https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Caliphate#Abbasid_Golden_Age_(775%E2%80%93861)

https://en.wikipedia.org/wiki/As-Saffah

https://en.wikipedia.org/wiki/Abbasid_Revolution

https://en.wikipedia.org/wiki/Barmakids

https://en.wikipedia.org/wiki/Khalid_ibn_Barmak

https://en.wikipedia.org/wiki/Yahya_ibn_Khalid

https://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Muslim

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasr_ibn_Sayyar

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Harith_ibn_Surayj

https://en.wikipedia.org/wiki/House_of_Wisdom

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Nawbakhti

https://iranicaonline.org/articles/nawbakti-family

http://www.orientalstudies.ru/eng/index.php?option=com_publications&Itemid=75&pub=47

https://en.wikipedia.org/wiki/Qarinvand_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Dabuyid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Rustamid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Ibadi_Islam

https://en.wikipedia.org/wiki/Muhallabids

https://en.wikipedia.org/wiki/Aghlabids

https://en.wikipedia.org/wiki/Justanids

https://en.wikipedia.org/wiki/Idrisid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Samanid_Empire

https://en.wikipedia.org/wiki/Tahirid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Kara-Khanid_Khanate

https://en.wikipedia.org/wiki/Habbari_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Saffarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Banijurids

https://en.wikipedia.org/wiki/Tulunids

http://alamahabibi.net/English_Articles/The_Al-Ferighun.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Sajid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Hamdanid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Uqaylid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Fatimid_Caliphate

https://en.wikipedia.org/wiki/Ziyarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Buyid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Mu%27izz_al-Dawla

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Mustakfi

https://en.wikipedia.org/wiki/Hasan_al-Askari

https://en.wikipedia.org/wiki/Narjis

https://en.wikipedia.org/wiki/Hujjat-Allah_al-Mahdi

https://en.wikipedia.org/wiki/Occultation_(Islam)

https://en.wikipedia.org/wiki/Minor_Occultation

https://en.wikipedia.org/wiki/Major_Occultation

https://en.wikipedia.org/wiki/Marwanids

https://en.wikipedia.org/wiki/Sallarid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Ikhshidid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Principality_of_Chaghaniyan

https://en.wikipedia.org/wiki/Muhtajids

https://en.wikipedia.org/wiki/Banu_Ilyas

https://en.wikipedia.org/wiki/Ghaznavids

https://en.wikipedia.org/wiki/Rawadid_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Qarmatians

https://en.wikipedia.org/wiki/Hasanwayhids

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrighids

https://en.wikipedia.org/wiki/Ma%27munids

https://en.wikipedia.org/wiki/Nizari_Ismaili_state

https://en.wikipedia.org/wiki/Soomro

https://en.wikipedia.org/wiki/Soomra_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Seljuq_dynasty

https://en.wikipedia.org/wiki/Tughril

https://en.wikipedia.org/wiki/Abu_Muslim

https://en.wikipedia.org/wiki/Sunpadh

https://en.wikipedia.org/wiki/Behafarid

https://en.wikipedia.org/wiki/Ustadh_Sis

https://en.wikipedia.org/wiki/Ishaq_al-Turk

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Muqanna

http://www.bmlisieux.com/archives/bonapart.htm

https://en.wikipedia.org/wiki/Khurramites

https://en.wikipedia.org/wiki/Babak_Khorramdin

https://en.wikipedia.org/wiki/Babak_Fort

https://en.wikipedia.org/wiki/Kaleybar

https://en.wikipedia.org/wiki/Persianization

https://en.wikipedia.org/wiki/Persianate_society

https://en.wikipedia.org/wiki/Marshall_Hodgson

https://en.wikipedia.org/wiki/Turco-Persian_tradition

https://en.wikipedia.org/wiki/Indo-Persian_culture

https://en.wikipedia.org/wiki/Iranian_Intermezzo

https://en.wikipedia.org/wiki/Sunni_Revival

Goncharov (1973) dir. Martin Scorsese

“The greatest mafia movie (n)ever made.”

Seyyed Mosque/ Isfahan/ Iran

Photography: Daryoush fardpour

Πόλο, Πόλεμος, το Τζυκανιστήριον Κωνσταντινουπόλεως, οι Δρόμοι του Μεταξιού κι οι Τουρανικές – Ιρανικές Βάσεις της Ρωμιοσύνης

Polo Games, War Games, the Tzykanisterion of Constantinople, the Silk Roads, and the Turanian-Iranian Foundations of Romiosyni, i.e. today's Eastern Romans (falsely denigrated as 'Greeks')

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 4η Μαΐου 2019.

Αναπαράγοντας τμήμα ημερησίου σεμιναρίου, το οποίο είχα παρουσιάσει στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 σχετικά με ορισμένα σύγχρονα ψευδο-έθνη της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, τα οποία έχουν παρασκευασθεί από τους δυτικούς αποικιοκράτες, ο κ. Μπαϋρακτάρης, στο κείμενό του αυτό, απαριθμεί μία σειρά ιστορικών θεμάτων σχετικών με την παρασκευή της ψευδέστατης ταυτότητας των δήθεν Νεο-ελλήνων και την σύσταση της ψευδοϊστορίας που διδάσκεται στην δήθεν 'Ελλάδα'. Είναι φυσικό ότι όλα αυτά τα θέματα, τα τόσο καθοριστικά για το παρελθόν και την ταυτότητα της Ρωμιοσύνης, ολοσχερώς αγνοούνται από τους σημερινούς ψευδο-Νεοέλληνες του επάρατου νοτιο-βαλκανικού κρατιδίου, επειδή αυτοί έχουν πέσει θύματα αμορφώτων και τρισαθλίων παραχαρακτών, δηλαδή των 'ελληνιστών' και των 'βυζαντινολόγων'. Έτσι, τυφλοί και άχρηστοι οι σημερινοί ψευδο-Νεοέλληνες, έχοντας απωλέσει την ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά τους, βρίσκονται σε κατάσταση δουλείας ασυγκρίτως χειρότερης εκείνης της οθωμανικής περιόδου.

-----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/04/πόλο-πόλεμος-το-τζυκανιστήριον-κωνστ/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αμόρφωτοι κι ανιστόρητοι οι διάφοροι Νεοέλληνες εθνικιστές ή προπαγανδιστές ελληνοκεντρισμού, ελληνισμού κι αρχαιολατρείας θέλουν να ξεχνούν ότι στα χρόνια της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ρωμιοί ένοιωθαν αποστροφή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαιότητας αλλά ελάτρευαν κι έπαιζαν μετά μανίας το Τζυκάνιον.

Αν θέλετε να τιμήσετε τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, αν θέλετε να πιστεύετε ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι, αν σέβεστε την θρησκεία των προγόνων σας, αν είστε Χριστιανός Ορθόδοξος, τότε πρέπει να ξέρετε ότι τζυκανιστήρια (τεράστια στάδια όπου έπαιζαν το τζυκάνιον) υπήρχαν σ’ αρκετές πόλεις της Ρωμανίας – όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Κι’ αυτό συνέβαινε για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό το τουρανικής – ιρανικής καταγωγής άθλημα που από την σασανιδική ιρανική αυλή του 5ου αιώνα μεταδόθηκε στην Βασιλεύουσα του Θεοδοσίου Β’ βοηθάει πολύ στην εξάσκηση του αυτοκρατορικού ιππικού. Το τζυκάνιον είναι αυτό που λέμε σήμερα πόλο.

Οι Ακρίτες κι η ακριτική παράδοση το τίμησαν, ο Βασίλειος Α’ Μακεδών το λάτρευε, ο ‘αὐτοκράτωρ πιστὸς εὑσεβὴς βασιλεὺς’ Αλέξανδρος Γ’ που βασίλευσε 13 μήνες το 912-913 σκοτώθηκε παίζοντας τζυκάνιον, και πολλοί Ρωμιοί ιστορικοί όπως ο Ἰωάννης Κίνναμος έγραψαν γι’ αυτό. Η Άννα Κομνηνή διασώζει κι αυτή πληροφορίες για τα θρυλικά τζυκανιστήρια της αυτοκρατορίας.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_(Byzantine_emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/John_Kinnamos

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

Ενδεικτικό του πως γράφεται και ποια είναι η πραγματική Ιστορία που είναι απαγορευμένη στο νεοελληνικό ψευτοκράτος των θεόστραβων κι αργόσχολων μονιμάδων του Δημοσίου, τζυκανιστήρια αναφέρονται ότι υπήρχαν στην Σπάρτη και στην Αθήνα, πόλεις-εμβλήματα της Αρχαίας Ελλάδας που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά στα χριστιανικά χρόνια προτιμούσαν αθλήματα τουρανικής κι ιρανικής προέλευσης.

Ειρωνεία της Ιστορίας κι εκμηδενισμός των ανεγκέφαλων κι αμόρφωτων της ΕΣΤΙΑ TV κι άλλων ψευτομασωνικών, φιλοσιωνιστικών και νεο-ναζιστικών ομάδων που με τακτική Γκαίμπελς επαναλαμβάνουν το αισχρό κι αυτοκαταστροφικό ψέμμα του ‘διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού’…..

Σε Αθήνα και Σπάρτη πριν από 1000 χρόνια, οι Ρωμιοί προτιμούσαν την τουρανική και την ιρανική πολιτισμική κληρονομιά, το αυτοκρατορικό άθλημα της θρυλικής δυναστείας των Καϋανιδών που περιγράφει ο Φερντοουσί στο Σαχναμέ, κι απολάμβαναν το τζυκάνιον μιμούμενοι τον Σιγιαβάς, θρυλικό ήρωα του Ιράν, και τον Αφρασιάμπ, μυθικό βασιλιά του Τουράν (που το όνομά του είναι το παραδοσιακό όνομα της Σαμαρκάνδης). Κι όλα αυτά για αιώνες πολλούς πριν το Μαντζικέρτ και πριν να φανούν στον ορίζοντα οι Σελτζούκοι.

Αυτό ήταν μία μόνο διάσταση των πολιτισμικών ανταλλαγών που έγιναν χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού – ένα θέμα που οι Έλληνες ψευτο-πανεπιστημιακοί είχαν εξοστρακίσει κι απαγορεύσει από τον φόβο τους ότι η αληθινή Ιστορία θα ισοπέδωνε τα βρωμερά, ψευτο-μασωνικά, σιωνιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά, νεο-ναζιστικά ψέμματά τους περί της τάχα ‘ανωτερότητος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού’ – κάτι που έμπρακτα οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων έδειξαν ότι δεν πίστευαν.

Τώρα όμως που η Κίνα επιβάλλει παγκοσμίως την θεματολογία των Δρόμων του Μεταξιού, η αληθινή Ιστορία θα σβύσει το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ που κατέστρεψε την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία, ξεφτιλίζοντας την Ελλάδα σαν ένα ανίκανο και χρεωκοπημένο κρατίδιο.

Το πόλο λοιπόν παραπέμπει στους ιρανικούς θρύλους και συμβολισμούς, καίριο ηρωϊκό πρόσωπο των οποίων είναι ο Σιγιαβάς του οποίου το όνομα κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’. Ο πόλεμος μεταξύ του Σιγιαβάς, διαδόχου του θρόνου του Ιράν, και του Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, ήταν μια τρομερή σελίδα του ιρανικού-τουρανικού θρύλου που γράφηκε με φόντο το τζυκάνιον (πόλο) και που πρέπει να ξέρουμε πολύ καλύτερα από τις ιστορίες του εμφυλίου των Αρχαίων Ελλήνων που γράφει ο Θουκυδίδης.

Γιατί οι θρύλοι είναι προτύπωση των εσχάτων με συμβολικούς όρους, ενώοι ιστορίες του παρελθόντος δεν αφορούν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Δείτε το βίντεο:

Поло в Гилгите, Северный Пакистан – Как древний имперский спорт распространился из Турана и Ирана через Великий шелковый путь

https://ok.ru/video/1357665602157

Polo at Gilgit, North Pakistan – How an Ancient Imperial Sport spread from Turan & Iran across the Silk Road

https://vk.com/video434648441_456240156

Πόλο στο Γκιλγκίτ, Πακιστάν – Διάδοση ενός Πανάρχαιου Αθλήματος πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού

Περισσότερα:

Το πόλο – αρχικά γνωστό σε αρχαία ιρανικά κείμενα ως τσαουκάν – είναι ένα τουρανικό – ιρανικό άθλημα του οποίου οι απαρχές χάνονται στην Κεντρική Ασία της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας. Αν η θήρα λεόντων ήταν το αυτοκρατορικό άθλημα των Ασσυρίων μοναρχών κι αν η θήρα ιπποποτάμων ήταν το βασιλικό άθλημα των Αιγυπτίων φαραώ, το κατ’ εξοχήν άθλημα των Αχαιμενιδών σάχηδων κι όλων των διαδόχων τους μέχρι τα μέσα ισλαμικά και τα νεώτερα χρόνια ήταν το πόλο (τσαουκάν σε μέσα περσικά και τσοβγάν σε νέα περσικά).

Καθώς το άθλημα αγαπήθηκε στο Θιβέτ, στην Κίνα, στην Ινδία. και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν ένα ακόμη τουρανικό – ιρανικό πολιτισμικό στοιχείο που χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού διαδόθηκε σε όλες τις μεγάλες χώρες του προαναγεννησιακού κόσμου.

Το όνομα, με το οποίο το έμαθαν οι Άγγλοι στην Ινδία και στην συνέχεια το διέδωσαν σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι ωστόσο όχι το τουρανικό – ιρανικό όνομά του αλλά το θιβετιανό όνομα του αθλήματος. Πούλου σημαίνει μπάλα στην θιβετιανή γλώσσα Μπαλτί που ομιλείται και στο Γκιλγκίτ, στα βόρεια άκρα του Πακιστάν.

Το θιβετιανό όνομα του αθλήματος διέδωσαν στην Ινδία Τούρκοι και Μογγόλοι που συχνά από στρατιώτες και στρατηγοί έγιναν αυτοκράτορες στο Δελχί. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα σκοτώθηκε σε αγώνα πόλο – ο Κουτμπουντίν Αϊμπάκ που βασίλεψε ως σουλτάνος στο Δελχί από το 1206 μέχρι το 1210.

Το πόλο έγινε αυτοκρατορικό άθλημα επίσης στην Κίνα ήδη από την εποχή της δυναστείας Τανγκ (7ος – 10ος αι) και σε αυτοκρατορικούς τάφους βρίσκονται αγαλματίδια αθλητών πόλο είτε ανδρών είτε γυναικών. Συνέβαλε στην διάδοση του πόλο στην Κίνα η παρουσία των εκεί καταφυγόντων μελών της ιρανικής σασανιδικής δυναστείας που δεν αποδέχθηκαν την κατάκτηση του Ιράν από τους πρώιμους μουσουλμάνους στρατιώτες.

Στην Κωνσταντινούπολη το πόλο διαδόθηκε αρκετά νωρίς και στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ (408-450) αναγέρθηκε ολόκληρο Τζυκανιστήριο ώστε να παίζουν οι ευγενείς Ρωμιοί το … Τζυκάνιον (παραφθορά του περσικού τσαουκάν). Τζυκανιστήρια υπήρχαν επίσης στην Τραπεζούντα, την Έφεσο και αλλού. Ο λόγος που το άθλημα λατρεύθηκε από αριστοκρατίες και αυλές είναι απλός: αποτελεί εξαιρετική εκπαίδευση και προετοιμασία για το αυτοκρατορικό ιππικό μιας χώρας.

Ωστόσο, πουθενά αλλού το άθλημα δεν λατρεύτηκε περισσότερο από όσο ανάμεσα στους Πέρσες του Ιράν και τους Τουρανούς της Κεντρικής Ασίας. Ο λόγος είναι απλός: οι καταβολές του είναι από εκεί κι ανάμεσα σε Τουρανούς κι Ιρανούς το πόλο έγινε αντικείμενο μακροσκελέστατων επικών συνθέσεων. Ο εθνικός ποιητής του Ισλαμικού Ιράν Φερντοουσί κάνει λόγο για το πόλο που έπαιζε ένας από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του ιρανικού θρύλου: ο Σιγιαβάς, γιος του Σάχη Κεϊκαούς.

Η ιστορία του Σιγιαβάς, Ιρανού διαδόχου του θρόνου που για να αποδείξει την αθωότητά του πρέπει να καταφύγει στον Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, είναι από τα σημαντικώτερα σημεία του Σαχναμέ,του τεράστιου επικού ποιήματος του Φερντοουσί.

Ωστόσο οι εναλλαγές κι οι αντικατοπτρισμοί είναι έντονοι και το Καλό και το Κακό παίζουν περίεργα παιχνίδια ενοχής κι αθωότητας για τους ήρωες της Καϋανικής Δυναστείας που μέσα στο έργο του Φερντοουσί προηγείται της Αρσακιδικής Δυναστείας (Ασκανιάν) αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορική δυναστεία των Αχαιμενιδών που όντως στην Ιστορία προηγήθηκαν των Αρσακιδών. Ο συμβολικός χρόνος στο έργο του Φερντοουσί έχει τελείως άλλη υπόσταση και χρησιμεύει ώστε να περιγράφονται αποκαλυπτικά κι εσχατολογικά στοιχεία ως υπόθεση του παρελθόντος αν και ανήκουν ουσιαστικά στο μέλλον.

Έτσι ο Αφρασιάμπ σκοτώνει τον Σιγιαβάς του οποίου το όνομα αρχικά σήμαινε κυριολεκτικά “αυτός με το μαύρο άλογο” αλλά κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Siyâvash

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_K%C4%81vus

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Khosrow

-------------------------------

Η ιστορία του Αρχαίου Αθλήματος Τσαουκάν – Τζικάνιον:

The game first played in Persia (Iran) at dates given from the 5th century BC, or much earlier, to the 1st century AD and originated there, polo was at first a training game for cavalry units, usually the king’s guard or other elite troops. To the warlike tribesmen, who played it with as many as 100 to a side, it was a miniature battle. In time polo became an Iranian national sport played normally by the nobility.

Women as well as men played the game, as indicated by references to the queen and her ladies engaging King Khosrow II Parviz and his courtiers in the 6th century AD. Certainly Persian literature and art give us the richest accounts of polo in antiquity. Ferdowsi, the famed Iranian poet-historian, gives a number of accounts of royal polo tournaments in his 9th century epic, Shahnameh (the Epic of Kings). In the earliest account, Ferdowsi romanticizes an international match between Turanian force and the followers of Siyâvash, a legendary Iranian prince from the earliest centuries of the Empire; the poet is eloquent in his praise of Siyâvash’s skills on the polo field.

Ferdowsi also tells of Emperor Shapur II of the Sassanid dynasty of the 4th century who learned to play polo when he was only seven years old. Naqsh-i Jahan Square in Isfahan is in fact a polo field which was built by king Abbas I in 17th century. Naqsh-e Jahan Square in Isfahan is the site of a medieval royal polo field.

Sultan Qutb-ud-din Aibak, the Turkic Emperor of North India, ruled as an emperor for only four years, from 1206 to 1210 but died accidentally in 1210 playing polo. While he was playing a game of polo on horseback (also called chougan in Persia), his horse fell and Aibak was impaled on the pommel of his saddle. He was buried near the Anarkali bazaar in Lahore (which is now in Pakistan). Aibak’s son Aram, died in 1211 CE [2], so Shams-ud-din Iltutmish, another ex-slave of Turkic ancestry who was married to Aibak’s daughter, succeeded him as Sultan of Delhi.

From Persia, in medieval times polo spread to the Byzantines (who called it tzykanion), and after the Muslim conquests to the Ayyubid and Mameluke dynasties of Egypt and the Levant, whose elites favored it above all other sports. Notable sultans such as Saladin and Baybars were known to play it and encourage it in their court. Polo sticks were features on the Mameluke precursor to modern day playing cards.

A Persian miniature from the poem Guy-o Chawgân (“the Ball and the Polo-mallet”) during Safavid dynasty of Persia, which shows Persian courtiers on horseback playing a game of polo, 1546 AD

Later on Polo was passed from Persia to other parts of Asia including the Indian subcontinent and China, where it was very popular during the Tang Dynasty and frequently depicted in paintings and statues. Valuable for training cavalry, the game was played from Constantinople to Japan by the Middle Ages, known in the East as the Game of Kings. The name polo is said to have been derived from the Tibetan word “pulu”, meaning ball. https://royalpoloclubrasnov.ro/history-of-polo/

Επίσης:

https://irandoostan.com/polo-or-chogan-the-unesco-intangible-cultural-heritage-of-persia/

https://en.wikipedia.org/wiki/Polo#Origins

https://en.wikipedia.org/wiki/Chovgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

-----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250620160

https://issuu.com/megalommatis/docs/polo_games_war_games_the_tzykanisterion_of_const

https://vk.com/doc429864789_620278896

https://www.docdroid.net/LUrtK69/polo-polemos-to-tzikanistirion-konstantinoypoleos-oi-dromoi-toy-metaksiou-ki-oi-toyranikes-iranikes-baseis-tis-romiosynis-pdf

How the international community treated the Islamic Republic of Iran

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48

How the international community treated the Islamic Republic of Iran, by Cosmas Megalommatis: Epopteia (‘Overview’) 119, January 1987, p. 38-48

Как международное сообщество относилось к Исламской Республике Иран, (автор:) Кузьма Мегаломматис: Эпоптея («Обзор») 119, январь 1987 г., стр. 38-48

================

Κατεβάστε το άρθρο σε PDF:

calameo.com

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48 How the international communi

figshare

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48How the international communit

slideshare.net

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη - Download as a PDF or view online for free

Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

The Kalash, the Modern Greeks, and the Islamists

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 24η Απριλίου 2019.

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε συζητήσεις του μαζί μου αναφορικά με τους Καλάς, την θρησκεία, και την καταγωγή τους.

-----------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/24/οι-καλάς-οι-νεοέλληνες-κι-οι-ισλαμιστέ/ ========================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές

Μ’ αρέσουν τα βουνά, αλλά οι ποικιλίες τους είναι πολλές κι οι δικές μου προτιμήσεις είναι και λίγο περίεργες. Ίσως επειδή πευκόφυτες πλαγιές ήταν κάτι το συνηθισμένο σαν εικόνα τοπίων όπου ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια, μ’ αρέσουν τα κατάξερα βουνά. Μ’ αρέσουν τα γήινα κι όχι βραχώδη όρη, με όχι πολύ απότομες πλαγιές και με χέρσα γη στις κοιλάδες ανάμεσά τους. Δεν μ’ αρέσουν τα βουνά στο κρύο κλίμα και στο χιόνι και προτιμώ τα βουνά με υγρό και ζεστό κλίμα, με ομίχλη παρά σύννεφα, και με κοντινή θάλασσα.

Αν μεταφέρω τις προτιμήσεις αυτές στην επικράτεια του Πακιστάν που είναι τόσο μεγάλο όσο η Τουρκία, τότε εννοώ το Μπαλουτσιστάν (: Βελουχιστάν) που δεν είναι άλλο από την αρχαία Γεδρωσία. Αυτή εκτείνεται από τις εκβολές του Ινδού μέχρι τα Στενά του Ορμούζ.

Εκεί έχασε ο Μέγας Αλέξανδρος πολλές χιλιάδες στρατιωτών του όχι σε μάχες αλλά από τις κακουχίες και την εξάντληση που οφείλονταν στο κλίμα, στο δύσβατο χέρσο έδαφος με βάλτους, και στην έλλειψη βλάστησης. Όσο δεινοπάθησαν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα στην γη της Γεδρωσίας, τόσο δύσκολα έπλευσαν στα παράλιά της οι ναύτες του.

Το σύγχρονο Μπαλουτσιστάν είναι τριχοτομημένο ανάμεσα στο Πακιστάν, το Ιράν και το Αφγανιστάν που κατέχει ένα μικρό βόρειο τμήμα της πατρίδας των Μπαλούτς (Βελούχων).

Και στα νότια παράλιά του, οι Κινέζοι στήνουν στο Γκουαντάρ του Πακιστάν, ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο από όπου το κινεζικό εμπόριο θα πλέει προς την Αφρική, την Μέση Ανατολή, και την Ευρώπη, αφού θα έχει φθάσει εκεί οδικώς από τις νέες οδικές διασυνδέσεις που περιλαμβάνονται στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Νέου Δρόμου του Μεταξιού.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar

https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar_Port

Δυτικά της αρχαίας Γεδρωσίας είναι η Καρμανία (σήμερα Κερμάν) που είναι κεντρική ιρανική σατραπεία.

Ανατολικά της Γεδρωσίας είναι η Ινδία των αρχαίων Ελλήνων που ήταν μια μικρή περιοχή σε σχέση με την σύγχρονη ομώνυμη χώρα.

Βόρεια από την Γεδρωσία υπάρχει μια σειρά περιοχών – χωρών που ήταν ανατολικές ιρανικές σατραπείες και που ονομάσθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες με μικρές παραφθορές των ιρανικών ονομάτων τους: η Παρικανία ήταν μια μικρή περιοχή βόρεια της Γεδρωσίας.

Πιο βόρεια ήταν η Δραγγιανή που αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Ζαχεντάν του Ιράν, το Καντάχαρ του Αφγανιστάν, και την Κέττα, πρωτεύουσα του πακιστανικού Μπαλουτσιστάν.

Στα βορειοανατολικά της Δραγγιανής βρισκόταν η Αραχωσία, δηλαδή οι εκτάσεις του Αφγανιστάν ανατολικά της γραμμής που ενώνει το Καντάχαρ με την Καμπούλ και του Πακιστάν από την Κέττα μέχρι το Πεσαβάρ βόρεια κι ως τον Ινδό ποταμό στα ανατολικά.

Βόρεια από τα δυτικά άκρα της Δραγγιανής ήταν η Αριανή, δηλαδή το κεντρικό Αφγανιστάν και η Χεράτ, κι ακόμη πιο βόρεια βρισκόταν η Βακτριανή. Τα Βάκτρα ήταν πολύ κοντά στα σημερινά σύνορα μεταξύ Αφγανιστάν και Ουζμπεκιστάν.

Στα ανατολικά της Αραχωσίας και στα νοτιοανατολικά της Βακτριανής ήταν η Γανδαρίτις (Γκαντάρα) που σήμερα στο Πακιστάν αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Πεσαβάρ και τα Τακσάσιλα (Τάξιλα).

Ανατολικά της Βακτριανής και βόρεια της Γανδαρίτιδος ήταν οι Παροπαμισάδες, δηλαδή ορεινός όγκος του Χιντουκούς (Ινδοκαυκάσου).

Αυτός είναι ο ορεινός όγκος όπου ανάμεσα σε διάφορους άλλους λαούς ζουν σήμερα οι Καλάς – κοντά στην πόλη Τσιτράλ που βρίσκεται δίπλα στα αφγανικά σύνορα.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Gedrosia

https://en.wikipedia.org/wiki/Drangiana

https://en.wikipedia.org/wiki/Arachosia

https://en.wikipedia.org/wiki/Ariana

https://en.wikipedia.org/wiki/Bactria

https://en.wikipedia.org/wiki/Gandhara

https://en.wikipedia.org/wiki/Paropamisadae

Επειδή λοιπόν προτίμησα να περιηγηθώ στο Μπαλουτσιστάν, δεν είχα τον χρόνο να δω τους Καλάς από κοντά.

Πολλά χρόνια αργότερα, συζήτησα γι’ αυτούς με τον Έλληνα ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος είχε την ευκαιρία και να περιηγηθεί στο Μπαλουτσιστάν πολύ περισσότερο από όσο εγώ και τους Καλάς να γνωρίσει από κοντά.

Έτσι, μου εξήγησε ότι η θρησκεία των Καλάς είναι στην ουσία ένας ανατολικός μιθραϊσμός κι ότι όλων των τριγύρω εθνών, μουσουλμανικών ή μη, οι παραδόσεις είναι γεμάτες από στοιχεία ενός πολύ πρώιμου, ανατολικού μιθραϊσμού.

Η βαρειά σκιά του μιθραϊσμού που, αντίθετα από τον ζωροαστρισμό, ήταν μια θρησκεία έντονα πολυθεϊστικών κι ειδωλολατρικών χαρακτηριστικών, φτάνει μέχρι και το υποθετικά μονοθεϊστικό Ισλάμ!

Η πιο συνήθης λέξη που όλοι οι μουσουλμάνοι από τα πρώιμα χρόνια χρησιμοποιούν για έννοιες, όπως ‘γιορτή’, ‘επέτειος’ ή ‘φεστιβάλ’ είναι ‘Μεχραγκάν’, αλλά αυτό είναι μια αρχαία περσική λέξη που σημαίνει αποκλειστικά ‘εορτή του Μίθρα’ (στα περσικά το όνομα του θεού αυτού είναι Μεχρ ή Μιτρά).

Ακούγεται παράξενο να χρησιμοποιείται σε μια θρησκεία ένα θεοφορικό όνομα μιας άλλης θρησκείας, ιδιαίτερα μάλιστα στην περίπτωση εορταστικών επετείων, αλλά αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά οι πιστοί μιας θρησκείας δεν έχουν ιδέα για τις διεργασίες από τις οποίες η θρησκεία τους πέρασε έως ότου συσταθεί ως σύστημα δοξασιών.

Εξάλλου, το θέμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου (από τους οποίους οι Καλάς λένε όντως ότι κατάγονται) είναι πολύ πιο περίπλοκο από όσο αρχικά φαίνεται.

Σε πολλά σημεία της Ασίας, ιδιαίτερα της Κεντρικής Ασίας, καταγράφονται πληθυσμοί διαφορετικών εθνών που τονίζουν ότι κατά τις παραδόσεις τους έλκουν τον μίτο της καταγωγής τους από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Τέτοιες αναφορές είναι δύσκολο είτε να γίνουν αποδεκτές, είτε να απορριφθούν, κι ο λόγος είναι ότι στις ισλαμικές παραδόσεις ο Μέγας Αλέξανδρος μυθολογήθηκε εκτεταμένα και σε πλαίσια ανάλογα με εκείνα τα οποία αναφέρθηκαν πρώτα στην Αλεξάνδρου Διήγηση του ανώνυμου συγγραφέα που λαθεμένα ταυτίστηκε με τον Καλλισθένη από αντιγραφείς χειρογράφων.

Η εσχατολογική – μεσσιανική διάσταση πολλών αναφορών των ισλαμικών επών απηχεί θρύλους ικανούς να εξηγήσουν ό,τι η αρχαιοελληνική ιστοριογραφία δεν μπορεί.

Και αυτό μπορεί να αποτελεί την απώτατη καταγωγή των πεποιθήσεων διαφόρων εθνών ή και πληθυσμών σχετικά με την καταγωγή τους από τους στρατιώτες του Μακεδόνα βασιλιά.

Το όλο θέμα δεν με είχε ιδιαίτερα απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, αν και μου ήταν γνωστή η τρομερή και συνεχής πίεση που υφίστανται επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες οι Καλάς από την διάδοση του ισλαμικού εξτρεμισμού, του πολιτικού ισλάμ, του ουαχαμπισμού, και της ισλαμικής τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, και σε πολλά άλλα σημεία και χώρες του κόσμου.

Πρόσφατα όμως ένας εξαιρετικός φίλος από την Κοζάνη μου έγραψε σχετικά δίνοντας όμως στο όλο θέμα μια τελείως άλλη διάσταση. Να ένα μικρό απόσπασμα:

“Βλέποντας σε ντοκιμαντέρ τις συνθήκες διαβίωσής τους, σκεφτόμουν ότι υπάρχουν ακόμη επίγειοι κρυφοί παράδεισοι πάνω στο πλανήτη που βρίσκονται μακριά από τη σατανική επιρροή της τεχνολογίας και της πληροφορίας“.

Και να ένα μικρό τμήμα της απάντησής μου:

“Έχεις απολύτως δίκιο. Ό,τι και να είναι, όποιων απογόνων και να είναι, οι Καλάς είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Και μαζί τους όλοι όσοι σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική ζουν έτσι. Πόσο απέχουν αυτοί από τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Ηλία, τον Ιωνά, τον Μωϋσή ή τον Νώε; Τίποτα! Σχεδόν καθόλου! Γι’ αυτό και τους θαυμάζω και τους θεωρώ ανώτερούς μου. Υπάρχουν αρκετοί στην Αφρική έτσι. Από τους Ορόμο της Αβησσυνίας και της Κένυας μέχρι τους Μπέτζα του Σουδάν“.

Στην ανταπάντησή του ο οξυδερκής αυτός φίλος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα και τα εξής – με τα οποία όχι μόνο συμφωνώ απόλυτα αλλά και χαίρομαι να βλέπω υγιώς σκεπτόμενους νέους ανθρώπους στην σημερινή Ελλάδα της πτώσης:

“Όσον αφορά στο ζήτημα με τους Καλάς, έβλεπα στα ντοκιμαντέρ ανθρώπους που πήγαιναν εκεί, έβρισκαν τους εν λόγω ανθρώπους να ζουν με κάθε αξιοπρέπεια και άνεση που προσφέρει ένα φυσικό περιβάλλον και να επιστρέφουν εδώ στην Ελλάδα και να λένε ότι εκεί πέρα ”χρειάζονται φάρμακα, τρόφιμα, ενέσεις” και ξέρω ‘γω τι άλλο.

Οι Καλάς ζούνε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς περιττή σπατάλη νερού και με αυτονομία και αυτάρκεια στα βασικά είδη και οι νεοέλληνες πήγαιναν εκεί για να τους κάνουν σα τα μούτρα τους! Να αρχίσουνε να τρώνε σουβλάκια και κατεψυγμένα και οι Καλάς!!

Μόλις είδα τα σχετικά με το τρόπο διαβίωσής τους, σκέφτηκα πως η ιερότητα του τρόπου ζωής τους ίσως και να είναι ανώτερη και από την ιερότητα του τρόπου ζωής στο Αγιο Ορος (καθώς στο Αγιο Ορος καταδέχονται κάποιες από τις μοντέρνες ανέσεις).

Επίσης, οι Καλάς έρχονται από μεγαλύτερο βάθος αρχαιότητας από ότι οι μοναχοί, νομίζω. Οι νεοέλληνες θα έπρεπε να οδεύουν σα προσκυνητές στο δρόμο των Καλάς και όχι σα πεφωτισμένοι που πηγαίνουν σε αγρίους!

Οι νεοέλληνες πηγαίνουν εκεί και ενσυναισθάνονται μοναχά τις δικές τους ανάγκες, σκέφτονται σουβλάκια και νομίζουν ότι σκέφτονται και οι άλλοι σουβλάκια, ενώ οι άλλοι δε ξέρουν καν τι είναι αυτό. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι δεν θέλουν τίποτα από αυτούς.

Δεν ξέρουν οι Καλάς, γιατί δεν γνώρισαν τον όφι του δυτικού κήπου της Εδέμ που ρουφά το αίμα των ανθρώπων και το μετατρέπει σε ”φάρμακα, τρόφιμα κι ενέσεις”.”.

Στο θέμα θα επανέλθω σύντομα επειδή αφορά την επιβίωση της Ρωμιοσύνης. Αυτή δεν μπορεί παρά να συμβεί έξω από τον τάφο του λεκανοπεδίου.

Γενικώτερα, σε όλο τον κόσμο, οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις επινοήθηκαν ως τέλεια εργαλεία διανοητικής εξουδετέρωσης του ανθρώπου και ως παγίδες μαζικής εξόντωσης.

Δείτε το βίντεο:

Калаш: Нация под угрозой существования в исламистском Пакистане

https://ok.ru/video/1347430779501

Kalash: a Nation under Existential Threat in Islamist Pakistan

https://vk.com/video434648441_456240134

Καλάς: ένα Αρχαίο Έθνος που αντιμετωπίζει Υπαρξιακό Κίνδυνο στο Πακιστάν

Περισσότερα:

Еще в 1980-х годах некоторые греки «открыли» Калаш в Северном Пакистане, и они совершили много поездок по региону. Не имея никакого опыта в истории Центральной Азии и Индии, не изучая язык калаша и не имея понятия о религии калаша, эти греки «пришли к выводу», что калаши были греками.

Они намеревались превратить эту первоначальную нацию в несчастную, западную, потребительскую псевдонацию, подобную современной Греции. Калаш не нуждался в этом и не беспокоился о болезни греческого национализма.

Но когда США и Великобритания изобрели и пропагандировали исламский экстремизм и терроризм, нация калаш почувствовала давление со стороны пакистанских исламистов, которые хотят обратить калаш в ислам. Но затем греческие националисты оставили Калаш и не стали защищать свое дело во всем мире.

Теперь в Грецию постепенно вторгаются пакистанцы, афганцы и другие исламистские террористы (замаскированные под иммигрантов). Вскоре современным грекам придется столкнуться с более серьезными проблемами, чем калаш.

——————————————-

Back in the 1980s, some Greeks ‘discovered’ the Kalash in Northern Pakistan, and they made many trips in the region. Without having any background in the History of Central Asia and India, without studying the language of Kalash, and without having a clue about the Kalash religion, these Greeks ‘concluded’ that the Kalash were Greeks.

They intended to turn this original nation into a miserable, westernized, consumerist pseudo-nation like Modern Greece. Kalash did not need this and did not bother for the sickness of Greek Nationalism.

But when the US and the UK invented and promoted Islamic extremism and terrorism, the Kalash felt the pressure due to Pakistani Islamists’ attempts to convert them to Islam. But then the Greek nationalists abandoned the Kalash and did not bother to defend their cause worldwide.

Now, Greece has been gradually invaded by Pakistanis, Afghans and other Islamist terrorists (disguised as immigrants). Soon, Modern Greeks will face worse problem than the Kalash.

——————————————–

Οι άχρηστοι, σάπιοι κι αποβλακωμένοι Νεοέλληνες προ 2-3 δεκαετιών ‘ανακάλυψαν’ ένα αρχαίο έθνος στο Πακιστάν κι από την συμπυκνωμένη βλακεία τους θέλησαν να το θεωρήσουν ως’ελληνικής καταγωγής’ βλέποντας στους κτηνοτρόφους και γεωργούς Καλάς τους απογόνους κάποιων από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Χωρίς να έχουν καν μάθει την γλώσσα των Καλάς, χωρίς να έχουν καν μελετήσει Ιστορία Θρησκειών και κεντρασιατικές – ινδικές θρησκείες για να ασχοληθούν με την θρησκεία των Καλάς, αυτοί οι βλάκες Νεοέλληνες, θύματα όλοι της πνευματικής χολέρας ‘Ελληνισμός’ (που είναι ένα ρατσιστικό αποικιοκρατικό γαλλικό θεωρητικό παρασκεύασμα συμπιλημένο ήδη πριν το 1828), ‘απεφάνθησαν’ ότι η θρησκεία των Καλάς είναι ‘αρχαιοελληνική’! Γελάστε κόσμε!

Η αποχαύνωση αυτών των κτηνών ήταν τέτοια που μάλιστα οργανώθηκαν αποικιοκρατικού χαρακτήρα εκδρομές γιατί ήθελαν αρκετοί σκατόψυχοι να μάθουν στους Καλάς τι ήσαν (“Έλληνες”) – λες και κείνοι δεν ήξεραν!

Αυτοί οι Νεοέλληνες της βρωμερής δυσωδίας και του νέφους του λεκανοπεδίου ήταν τα μιάσματα που πήγαν στους πεντακάθαρους Καλάς για να τους βρωμίσουν με την διανοητική σύφιλη του νεοελληνικού εθνικισμού, την πουτανιά του δημοσιοϋπαλληλισμού, την πουστιά της αρπαχτής, την αρρώστεια των νοτιοβαλκανικών αυτιστικών, με την πανούκλα των σούπερ μάρκετς, του ΠΡΟΠΟ, του ποδοσφαίρου, των πολυκατοικιών, της τηλεόρασης, του καταναλωτισμού, της βιομηχανικής παραγωγής, των αυτοκινήτων, των ηλεκτρικών συσκευών, των μπαρ και των νυκτερινών κέντρων, και με την ανομία των εκτρώσεων, της αποποινικοποιημένης μοιχείας, και της ομοφυλοφιλίας.

Έχω πάει στο Πακιστάν αλλά δεν έχω πάει στα βόρεια άκρα του πέρα από το Πεσαβάρ. Και δεν έχω δει τους Καλάς από κοντά. Αλλά πιστεύω ότι οι Καλάς θα βρήκαν όλους αυτούς τους Νεοέλληνες που με τον ελληνισμό τους ξεφτιλίζουν την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία σαν φορείς ενος παράξενου είδους τρέλας και ψυχικής νόσου.

Οπότε, μυστικά θα τους ξόρκισαν, και στην συνέχεια δεν θα τους έδωσαν και μεγάλη σημασία. Η φιλοξενία των Καλάς είναι παροιμιώδης και φημισμένη σε όλη την Κεντρική Ασία και το Πακιστάν – και ισχύει για όλους. Και Περουβιανοί να είχαν πάει εκεί, οι Καλάς το ίδιο καλά θα τους είχαν υποδεχθεί.

Αλλά λίγο αργότερα, οι διαδικασίες που οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί δήθεν σύμμαχοί μας είχαν ξεκινησει στο Αφγανιστάν – με την υπόθαλψη και προώθηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, του πολιτικού ισλάμ, και του ουαχαμπισμού – άρχισαν να επηρεάζουν το Πακιστάν. Ήδη πριν από το 2000 οι Καλάς άρχισαν να γίνονται στόχος επιθέσεων από αμόρφωτους, άξεστους και φανατικούς ισλαμιστές που επιδιώκουν να τους εξισλαμίσουν.

Τότε όμως τα βρωμόσκυλα του νεοελληνικού εθνικισμού παράτησαν τους Καλάς στην μοίρα τους. Η βλακεία των Ολυμπιακών Αγώνων και της καλοπέρασης των αργόσχολων με τα δανεικά ετελείωσε, η χώρα χρεωκόπησε, κι εκατοντάδες χιλιάδες ισλαμιστές από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ινδία και το Μπάνγκλα Ντες κατέφθασαν στην Ελλάδα για να την κάψουν.

Σύντομα οι προδότες της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας, οι Ελληναράδες της δημοσιοϋπαλληλο-τεμπελιάς, της ανομίας και της αλλαξοκωλιάς που επί μία δεκαετία (2009-2019) δεν έβαλαν μυαλό θα βρεθούν σε χειρότερη θέση από τους σημερινούς Καλάς.

Ίσως τότε καταλάβουν οι σημερινοί Ρωμιοί που έχασαν την ταυτότητα και την ακεραιότητά τους πόσο κατώτεροι ήταν από τους Καλάς. Και ίσως τους μιμηθούν: ίσως παρατήσουν όλα τα αντικείμενά τους στα καταραμένα τους σπίτια του λεκανοπεδίου, ίσως περπατήσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι τα Βαρδούσια και το Καϊμακτσαλάν και κάνουν για σπίτι τους μια σπηλιά ή μια ξερολιθιά. Τότε θα έχουν μια πιθανότητα να επιβιώσουν.

————————————————————

Η ελεεινή νεο-ελληνική προχειρότητα δεν κρύβεται: αν το ενδιαφέρον για τους Καλάς ήταν ειλικρινές και πήγαζε από μια αντικειμενική διάθεση για γνώση του άλλου (κάτι που συμβαδίζει με σεβασμό προς αυτό), τότε η ελληνική Wikipedia θα είχε για τους Καλάς ένα λήμμα πολύ μεγαλύτερο από εκείνα της ρωσσικής ή της αγγλικής Wikipedia. Αλλά που;

Συγκρίνετε:

https://en.wikipedia.org/wiki/Kalash_people

https://ru.wikipedia.org/wiki/Калаши

https://el.wikipedia.org/wiki/Καλάς

Σχετικά: Pakistan: Kalash valley of wine and festivals under threat https://www.bbc.com/news/world-south-asia-13466250

------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/t-250680858

https://issuu.com/megalommatis/docs/the_kalash_the_modern_greeks_and_the_islamists.d

https://vk.com/doc429864789_621286709

https://www.docdroid.net/FDR93e6/oi-kalas-oi-neoellines-ki-oi-islamistes-docx