Cosmas Megalommatis: Anu, World Mythology-1989
Cosmas Megalommatis: Anu, World Mythology-1989
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Άνου: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989
Кузьма Мегаломматис, Ану: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989
Kosmas Megalommatis, An: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989
Kosmas Gözübüyükoğlu, Anu: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989
قزمان ميغالوماتيس، أنو : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989
Côme Megalommatis, An: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989
1989 قزمان ميغالوماتيس، أنو: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،
Cosimo Megalommatis, An: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989
Cosimo Megalommatis, Anu: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989
Cosmas Megalommatis, Anu: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
===============
Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:
More Posts from S-afshar and Others
History, Becoming, Morality, Spiritual Potency, Knowledge, Man and the Execrable Fallacy, which is considered "History"
Contents
I. There is no 'History'! It is a Pseudo-Concept.
II. 'History' is tantamount to Becoming
III. Writing and History
IV. History, Becoming, Human Actions, and Moral
V. Historiography as Sacred and as Unholy Action
VI. Every Historical Research and Study is an Moral Quest
VII. 'History' and Oral Tradition
VIII. All Writing Systems are Consequence of the Fall of Man
IX. The Moral Dimension of Historiography: History and Myth
X. Spiritual Sciences, Ontology, Knowledge, and Gnosiology
XI. The Academic Discipline of History: Nonexistent without Moral Targets
Ιστορία, Γίγνεσθαι, Ηθική, Ψυχική Ισχύς, Γνώση, Άνθρωπος & η Άθλια Απάτη που θεωρείται «Ιστορία»
Περιεχόμενα
Ι. Δεν υπάρχει 'Ιστορία'! Είναι μία Ψευδο-έννοια.
ΙΙ. 'Ιστορία' είναι το Γίγνεσθαι
ΙΙΙ. Γραφή και Ιστορία
IV. Ιστορία, Γίγνεσθαι, Ανθρώπινες Πράξεις, και Ηθική
V. Ιστοριογραφία ως Ιερή και ως Ανίερη Πράξη
VI. Κάθε Ιστορική Έρευνα και Μελέτη είναι μία Ηθική Αναζήτηση
VII. 'Ιστορία' και Προφορική Παράδοση
VIII. Όλες οι Γραφές είναι Συνάρτηση της Πτώσης του Ανθρώπου
ΙΧ. Ηθική Διάσταση της Ιστοριογραφίας: Ιστορία και Μύθος
Χ. Ψυχικές Επιστήμες, Οντολογία, Γνώση και Γνωσιολογία
ΧΙ. Επιστήμη της Ιστορίας: Ανύπαρκτη χωρίς Ηθικούς Στόχους
=============
Τοιχογραφία από το ακριβές αντίγραφο του ταφικού θαλάμου του Τούθμωση Γ’ το οποίο φιλοτεχνήθηκε στο Μουσείο του Μπόλτον της Αγγλίας (Bolton Museum Egyptology). Όμως, το εντυπωσιακό σε υλικό επίπεδο επίτευγμα σε τίποτα δεν βοηθάει τον επισκέπτη πέραν ενός πρώτου εντυπωσιασμού. Έτσι, ο επισκέπτης ή ακόμη και ο φοιτητής ή ο μελετητής του κειμένου και των αναπαραστάσεων μένει με την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με απλές αντιγραφές από ιερά βιβλία, όπως το Αμντουάτ, και με επαναληπτικές καταγραφές κειμένων σχετικά με τις δοκιμασίες των Δώδεκα Ωρών τις οποίες θα διερχόταν η ψυχή του Τούθμωση Γ' αμέσως μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα του. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι! Όλα τα αναγραφόμενα κείμενα δεν είναι ακριβώς τα ίδια πουθενά. Ουσιαστικά, στην κάθε περίσταση, είναι προσαρμογές στο τι κατ'ευχήν παρακαλούσαν να συμβεί κατά τις δοκιμασίες της ψυχής ενός εκάστου μεταστάντος οι αρχιερείς, μύστες και γραφείς, οι οποίοι συνεργάζονταν κατά την προετοιμασία του τάφου (ενόσω ακόμη ζούσε ο Φαραώ). Και οι απεικονίσεις δεν παρουσιάζουν μόνον θεϊκές υποστάσεις και όντα εκ των προτέρων γνωστά αλλά συχνά πολλές πρότερον άγνωστες υποστάσεις, οι οποίες ανά τάφο (: ανά περίσταση) μπορεί να εμφανίζονται για μία μόνον φορά. Οπότε, ένα κεντρικό ερώτημα είναι:
- Ποιος έγραψε την Ιστορία της προπαρασκευής ενός εκάστου φαραωνικού τάφου και ποιος έγραψε την Ιστορία όλων των ψυχικών όντων τα οποία αναφέρθηκαν σε κείμενα πυραμίδων, ταφων και σαρκοφάγων;
Ουσιαστικά, κάθε άλλη «Ιστορία» είναι, ως βέβηλη, άχρηστη.
============
Κατεβάστε το κείμενο σε PDF:
Cosmas Megalommatis, To the Unknown Allah! Islam being Misunderstood and Unknown in Greece
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Τω Αγνώστω Αλλάχ! Το Παρεξηγημένο και Άγνωστο στην Ελλάδα Ισλάμ
Περιοδικό Διαβάζω, τεύχος 190, 27 Απριλίου 1988, σελ. 129-145
Βιβλιοκρισία του τρισάθλιου, κακογραμμένου και διαστρεβλωτικού ‘εγχειριδίου’ «Πολιτική Ιστορία του Ισλαμικού Χώρου», το οποίο συμπιλήθηκε ύστερα από κωμική ακατανοησία βιαστικά και πρόχειρα διαβασμένου υλικού εκ μέρους του ανύπαρκτου ως ισλαμολόγου Κωνσταντίνου Πάτελου ο οποίος δεν είχε παρακολουθήσει ούτε μία ώρα μαθήματος πρώτου έτους σπουδών σε Ισλαμικές Σπουδές σε κάποιο πανεπιστήμιο και δεν είχε πάρει ούτε ένα σχετικό με την Ιστορία των Ισλαμικών Κρατών πτυχίο, αλλά ήταν απλώς ένας διδάκτωρ χριστιανικής θεολογίας. Οι ασυναρτησίες του εν λόγω ‘βιβλίου’ χρησίμευσαν μόνον στα εντελώς αντι-χριστιανικά και αντι-ισλαμικά, ‘παγκοσμιοποιητικά’ συμφέροντα των βεβήλων Ιησουϊτών, δεδομένου ότι το λαθεμένο πόνημα αυτό εδιάβασαν χιλιάδες κακότυχοι φοιτητές του Παντείου πανεπιστημίου, πέφτοντας έτσι θύματα σύγχυσης. Το εν λόγω «έντυπο» κυκλοφόρησε το 1987 και -ως αποτέλεσμα οικτρής αμάθειας, περισσής άγνοιας, απροσμέτρητων παραλείψεων, και πρωτοφανών συγχύσεων- συμπεριέλαβε τάχα όλη την Ιστορία των Ισλαμικών Κρατών (από τον 7ο μέχρι τον 18ο αιώνα) σε μόνον … 172 σελίδες (!!! ???) κατάμεστες από γελοία λάθη.
—————————————
Cosmas Megalommatis, To the Unknown Allah! Islam being Misunderstood and Unknown in Greece
Diavazo Review, Issue 190, April 27, 1988, pp. 129-145
Book review of the poorly written, distorted and unfounded textbook “Political History of the Islamic World”, which was compiled after a comical misunderstanding of hastily and casually read material by the non-specialist in Islamic Studies Konstantinos Patelos, who had never attended a single hour of first-year course in Islamic Studies at some university and he did not even get a degree related to the History of Islamic States, having merely a PhD in Christian theology. The nonsensical contents of the said ‘book’ only served the anti-Christian, anti-Islamic, globalist interests of the vile Jesuits, since this totally incorrect book was studied by thousands of unfortunate Panteion university students, who fell prey to the confusion. The “book” in question was published in 1987 and, as a result of gross ignorance, countless omissions, and unprecedented confusions, it included the entire History of the Islamic States (from the 7th to the 18th century) in only … 172 pages (!!! ???) packed from ridiculous mistakes.
——————————-
Кузьма Мегаломматис, Неведомому Аллаху! Ислам не понимают и не знают в Греции
Обзор Диавазо, выпуск 190, 27 апреля 1988 г., стр. 129–145.
Рецензия на плохо написанный, искаженный и необоснованный учебник «Политическая история исламского мира», составленный после комичного непонимания наспех и случайно прочитанного материала неспециалистом по исламоведению Константиносом Пателосом. «Автор» ни разу не прослушал ни одного часа первого курса исламских исследований в каком-либо университете и даже не получил ученой степени по истории исламских государств, имея всего лишь докторскую степень по христианскому богословию. Бессмысленное содержание упомянутой «книги» служило лишь антихристианским, антиисламским, глобалистским интересам мерзких иезуитов, поскольку эту совершенно неправильную книгу изучали тысячи несчастных студентов университета Пантеиона, ставших жертвами путаницы. «Книга», о которой идет речь, была издана в 1987 году и в результате грубого невежества, бесчисленных упущений и беспрецедентной путаницы включила в себя всю Историю исламских государств (с VII по XVIII век) всего на… 172 страницах (!!!???), которые были набиты нелепыми ошибками.
=============
Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:
Mithraism and Zoroastrianism in Northwestern Sassanid Iran
Μιθραϊσμός και Ζωροαστρισμός στη Βορειοδυτική Σασανιδική Περσία, in: Βυζαντινός Δόμος 4 (1990), p. 13-52 Митраизм и зороастризм в Северо-Западном Сасанидском Иране, в: Byzantinos Domos 4 (1990), p. 13-52 Zoroastrismus und Mithraismus im nordwestlichen Iran während der Sassanidenzeit, in: Byzantinos Domos 4 (1990), p. 13-52 Kuzeybatı Sasani İran'ında Mitraizm ve Zerdüştlük, bilimsel süreli Byzantinos Domos'ta 4 (1990), p. 13-52 Domos Byzantinos آیین میترا و زرتشت در شمال غربی ایران در دوره ساسانیان : در مجله علمی ( در صفحه 13 - 52 ) ,1990 (4) Mithraïsme et zoroastrisme dans le nord-ouest de l'Iran sassanide, dans le Byzantinos Domos 4 (1990), p. 13-52 الميثرائية والزرادشتية في شمال غرب إيران خلال العصر الساساني : في المجلة العلمية (1990) 4 على الصفحة 13 - 52 ,Domos Byzantinos في المجلة العلمية Mithraism and Zoroastrianism in Northwestern Sassanid Iran, in: Byzantinos Domos 4 (1990), p. 13-52
------------------------
--------------
Download the article in PDF:
![Μιθραϊσμός και Ζωροαστρισμός στη Βορειοδυτική Σασανιδική Περσία - [PDF Document]](https://64.media.tumblr.com/c51c682b5071a922ce93b3f6a64e73f4/343eb72f2b179cdb-7f/s1280x1920/1bbef1c67fd45bb9e351306e8002b7986549c05d.jpg)
Wall of the Temple of Horus in Edfu, built by the Ptolemids between 237 and 57 BCE.
Εθνικός Ποιητής των Αζέρων o Νεζαμί Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϋκάρ (Επτά Ομορφιές), κι η Αναζήτηση της Υπερβατικής Ομορφιάς Γαιών και Εθνών από τον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ
Nezami Ganjavi, National Poet of the Azeris, his Haft Peykar (Seven Beauties) and the Search for the Transcendental Ebullience of Lands and Nations by the Shah Bahram Gur
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1η Σεπτεμβρίου 2019.
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋραρκτάρης δημοσιεύει περίληψη ομιλίας μου (στο Πεκίνο τον Ιανουάριο 2019) αναφερόμενης στην υπερχρονική Κοσμογονία, Κοσμολογία και Εσχατολογία του Νεζαμί Γκαντζεβί και στο τι αυτή σημαίνει για τα μεγάλα έθνη της Γης σήμερα ως αποκαλυπτική προφητεία. Αντίθετα από τις πρόχειρες ερμηνείες δυτικών οριενταλιστών, η ποίηση του Νεζαμί Γκαντζεβί δεν έχει τίποτα το λυρικό ή ερωτικό, και οι αναφορές του στον Σασανίδη σάχη Μπαχράμ (Ουαραχράν Ε'; 420-438 τεμ) δεν είναι ούτε ιστορικές ούτε προσωπικές. Ο Μπαχράμ Γκουρ είναι ένα μυστι(κιστι)κό σύμβολο του Μεσσία-Μάχντι.
------------------
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/01/εθνικός-ποιητής-των-αζέρων-o-νεζαμί-γκα/ ===================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Σε δύο πρότερα κείμενά μου αναφέρθηκα στον Φερντοουσί, εθνικό ποιητή Ιρανών και Τουρανών, και στο μνημειώδες έπος του Σαχναμέ (Βιβλίο των Βασιλείων), το οποίο ολοκληρωμένο στις αρχές του 11 ου αιώνα, επηρέασε την λογοτεχνία και την φιλοσοφία, την κοσμολογία και την εσχατολογία πολλών άλλων εθνών με την υπερχρονική θεώρηση του Είναι και του Γίγνεσθαι που εισήγαγε στην μυθολόγηση της Ιστορίας και στην εξιστόρηση του Μύθου. Στον ίδιο τον Φερντοουσί και στο Σαχναμέ θα επανέλθω, αλλά μέχρι τότε τα κείμενα εκείνα μπορείτε εδώ:
Το Σαχναμέ του Σάχη Ταχμάσπ (1524-1576): οι πιο Όμορφες Σμικρογραφίες Χειρογράφου στον Κόσμο
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/19/το-σαχναμέ-του-σάχη-ταχμάσπ-1524-1576-οι-πιο-όμ/
(πλέον: https://www.academia.edu/56206313/Το_Σαχναμέ_του_Σάχη_Ταχμάσπ_1524_1576_οι_πιο_Όμορφες_Σμικρογραφίες_Χειρογράφου_στον_Κόσμο)
Φερντοουσί, ο Παραδεισένιος: Εθνικός Ποιητής Ιρανών και Τουρανών, Θεμελιωτής του Νεώτερου Ευρασιατικού Πολιτισμού
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/28/φερντοουσί-ο-παραδεισένιος-εθνικός-π/
(πλέον: https://www.academia.edu/61682121/Φερντοουσί_ο_Παραδεισένιος_Εθνικός_Ποιητής_Ιρανών_και_Τουρανών_Θεμελιωτής_του_Νεώτερου_Ευρασιατικού_Πολιτισμού)
Τυπικό παράδειγμα επίδρασης του Φερντοουσί είναι τα πολλά και εκπληκτικά έπη του Νεζαμί Γκαντζεβί, δηλαδή του Νεζαμί από την Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν, που είναι ο εθνικός ποιητής των Αζέρων και ο σημαντικώτερος υπερβατικός φιλόσοφος, επικός και λυρικός ποιητής, μυστικιστής και πάνσοφος πολυμαθής του Καυκάσου. Φίλος σάχηδων και ηγεμόνων, ο Νεζαμί Γκαντζαβί ασχολήθηκε γράφοντας ποίηση με θέματα ιστορικά, επιστημονικά και ηθικά.
Σήμερα, θα κάνω μια πρώτη αναφορά στο έπος του Νεζαμί Γκαντζεβί Χαφτ Πεϋκάρ, στο οποίο μέσα από συμβολισμούς κοσμολογικού κι εσχατολογικού χαρακτήρα ο Νεζαμί Γκαντζεβί δίνει ολότελα άλλη διάσταση σε ένα προϊσλαμικό Σασανίδη σάχη και εξερευνά τις όψεις του κάλλους και της αισθητικής τελειότητας που αποτελούν την εγγύηση της άριστης βασιλείας.
Σμικρογραφία χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ
Ενδεικτικό μάλιστα της απήχησης της αζερικής επικής παράδοσης είναι ότι προ ετών χορογραφήθηκαν αποσπάσματα από το Χαφτ Πεϋκάρ και ανέβηκαν ως μπαλέτο. Στιγμιότυπα από το μπαλέτο θα δείτε στο βίντεο. Στο εισαγωγικό σημείωμα, σε ρωσσικά, αγγλικά κι ελληνικά, εξιστορώ διά βραχέων την υπόθεση του έπους. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω είτε κατεβάζοντας επισυναπτόμενα άρθρα είτε πηγαίνοντας στους συνδέσμους που παραθέτω.
Βασικές αρτηρίες των Ιστορικών Δρόμων του Μεταξιού
Δείτε το βίντεο:
Низами Гянджеви, Хафт пейкар (Семь красавиц) 1197 Составлено как балет доктором Лорел Викторией Грей (Silk Road Dance Co)
https://www.ok.ru/video/1494107032173
Περισσότερα:
Основанный на эпической поэме Хафт пайкар («Семь красавиц»), написанной Низами Гянджеви, национальным поэтом азербайджанцев, фольклорный балет «Хафт пайкар» («Семь красавиц / Йедди Гезл рэкси»), составленный доктором Лорел Викторией Грей, был впервые показан в 2005 году. Настоящая версия из спектакля 2011 года приглашенных артистов (постановка танцевального ансамбля «Шелковый путь»).
«Семь краса́виц» (перс. هفت پیکر — Хафт пайкар) — четвёртая по счёту поэма классика персидской поэзии Низами Гянджеви из его сборника «Хамсе», написанная в 1197 году на персидском языке. В основу сюжета поэмы положена легенда о сасанидском шахе Бахрам Гуре (420—439 годы). Почти половину всей поэмы составляют семь рассказов жён Бахрама — царевен, живущих в семи дворцах (в шатрах), каждый из которых, в соответствии с древней мифологией, посвящён какой-либо планете и дню недели и имеет соответствующий цвет.
После смерти отца Бахрам возвращается в Персию и восходит на престол. Став царём, Бахрам предпринимает поиски семи принцесс и женится на них. Он приказывает архитектору построить семь величественных зданий — по одному для каждой из своих новых жён. Архитектор рассказывает Бахраму, что, согласно астрологии, каждой страной, или «климатом», то есть одним из семи «поясов», на которые разделена Земля, правит одна из семи планет, и даёт совет Бахраму украсить каждый из дворцов для его жён в оттенках цвета, с которым ассоциируется планета, правящая страной, откуда прибыла каждая из красавиц.
Вначале Бахрам относился скептически к предложению архитектора, но потом даёт согласие на такое оформление дворцов для своих жён. После завершения строительства принцессы поселяются в своих дворцах. Бахрам посещает каждую принцессу в определённый день недели.
Интересно, что Бахрам является к принцессам в одеянии цвета их дворца. Каждая из принцесс рассказывает царю свою историю, которая соответствует определённому настроению и её соответствующему цвету. Сюжет каждой новеллы — любовное переживание, причём, в соответствии с переходом от чёрного цвета к белому, грубая чувственность сменяется духовно просветлённой любовью. Некоторые видят в этом переходе мистический путь, который должна пройти человеческая душа от мрака к чистоте, к божеству.
Соответственно этому царь, проходя этот путь, обретал высокие душевные качества. Впоследствии, испытав горечь поражения, предательство и другие невзгоды, он из любителя приключений превращается в достойного и справедливого правителя.
Таким образом, вторая тематическая линия поэмы — превращение Бахрама из легкомысленного царевича в справедливого и умного правителя, борющегося с произволом и насилием.
Проходят годы. Пока царь был занят своими жёнами, один из его визирей захватил власть в стране. Неожиданно Бахрам обнаруживает, что дела в его царстве в беспорядке, казна пуста, а соседние правители собираются на него напасть. Расследовав деяния министра, Бахрам приходит к выводу, что тот виновен в бедах, постигших царство.
Он приговаривает злодея-министра к смертной казни и восстанавливает справедливость и порядок в своей стране. После этого Бахрам приказывает превратить семь дворцов своих жён в семь зороастрийских храмов для поклонения Богу, а сам Бахрам отправляется на охоту и исчезает в глубокой пещере.
Пытаясь найти дикого осла (гур), Бахрам находит свою могилу (гур).
Μαυσωλείο του Νεζαμί Γκαντζεβί στην Γκάντζα του Αζερμπαϊτζάν
Δείτε το βίντεο:
Nizami Ganjavi, Haft Paykar (Seven Beauties) 1197 Composed as Ballet by Dr. Laurel Victoria Gray (Silk-Road Dance Co)
https://vk.com/video434648441_456240286
Περισσότερα:
Based on the epic Haft Peykar (Seven Beauties) written by Nizami Ganjavi, who is the national poet of the Azeris, the folkloric ballet Haft Paykar (Seven Beauties / Yeddi Gözəl rəqsi) composed by Dr. Laurel Victoria Gray premiered in 2005. The present version is from the 2011 performance of special guest artists invited by the Silk Road Dance Company.
Haft Peykar (Farsi: هفت پیکر) also known as Bahramnameh (بهرامنامه, The Book of Bahram, referring to the Sasanian king Bahram Gur) is a romantic epic by Persian poet Nizami Ganjavi written in 1197.
This poem is a part of the Nizami’s Khamsa. The original title in Persian Haft Peykar can be translated literally as “seven portraits” with the figurative meaning of “seven beauties”.
The poet starts by giving an account of the birth of Bahram and his upbringing in the court of the Arab king al-Nu’man and his fabled palace Khwarnaq. Bahram whose upbringing is entrusted to al-Nu’man becomes a formidable huntsman.
While wandering through the fabled palace, he discovers a locked room which contains a depiction of seven princesses; hence the name Haft Paykar (seven beauties).
Each of these princesses is from the seven different climes (traditional Zoroastrian division of the Earth) and he falls in love with them. His father Yazdegerd 1st passes away and Bahram returns to Iran to claim his throne from pretenders. After some episodes he is recognized as shah and rescues the Iranians from a famine.
Once the country is stable, the shah searches for the seven princesses and wins them as his brides. His architect is ordered to construct seven domes for each of his new brides.
The architect tells him that each of the seven climes is ruled by one of the seven planets (classical planetary system of Zoroastrian world) and advises him to assure good fortune by adorning each dome with the color that is associated with each clime and planet. Bahram is skeptical but follows the advice of the architect.
The princesses take up residence in the splendid pavilions. On each visit, the shah visits the princesses on successive days of the week; on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn and so on.
The princesses names are Furak (Nurak), the daughter of the Rajah of India, as beautiful as the moon; Yaghma Naz, the daughter of the Khaqan of the Turks; Naz Pari, the daughter of the king of Khwarazm; Nasrin Nush, the daughter of the king of the Slavs; Azarbin (Azareyon), the daughter of the king of Morocco; Humay, the daughter of the Roman Caesar; and Diroste (wholesome), a beautiful Iranian princess from the House of Kay Kavus.
Each princess relates to the shah a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem. While the shah is busy with the seven brides, his evil minister seizes power in the realm.
Bahram discovers that the affairs of Iran are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers are posed to invade. He clears his mind first by going hunting.
After returning from hunt, he sees a suspended dog from a tree. The owner of the dog, who was shepherd, tells the story of how his faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.
He starts investigating the corrupt minister and from the multitude of complaints, he selects seven who tell him the injustice they have suffered.
The minister is subsequently put to death and Bahram restores justice and orders the seven pleasure-domes to be converted to fire temples for the pleasure of God.
Bahram then goes hunting for the last time but mysteriously disappears. As a pun on words, while trying to hunt the wild ass (gūr) he instead finds his tomb (gūr).
Nizami Museum of Azerbaijan Literature, Baku
Δείτε το βίντεο:
Νεζαμί-Γκαντζεβί, Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) 1197 Αποδομένο σε Μπαλέτο – Dr. Laurel Victoria Gray
Περισσότερα:
Βασισμένο στο επικό-λυρικό ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (Επτά Ομορφιές) του εθνικού ποιητή των Αζέρων Νιζαμί Γκαντζαβί (1141–1209), το φολκλορικό μπαλέτο Haft Paykar: Seven Beauties – Yeddi Gözəl rəqsi συντέθηκε από την χορογράφο κι ιστορικό χορού Dr. Laurel Victoria Gray και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2005. Στο βίντεο βλέπουμε αποσπάσματα από την παραγωγή και παράσταση του 2011 που ανέβασε η Silk Road Dance Company.
Το ποίημα Χαφτ Πεϊκάρ (φαρσί هفت پیکر) γράφηκε το 1197 κι αναφέρεται στις αναζητήσεις του κάλλους γαιών και εθνών εκ μέρους του Σάχη Μπαχράμ Γκουρ. Συμβατικά μεταφράζεται σαν ‘ομορφιές’ ή ‘beauties’ ή ακόμη και ‘πριγκίπισσες’ αλλά η λέξη ‘πεϊκάρ’ στα περσικά σημαίνει ‘σώμα’, ‘ομοίωμα’, ‘πορτρέτο’ ή ακόμη και ‘μορφή’.
Κατά το υπερβατικό, μυστηριακό και φιλοσοφικό αυτό ποίημα, στις περιηγήσεις του ο Μπαχράμ Γκουρ, ενόσω είναι ακόμη ο διάδοχος του θρόνου, ανακαλύπτει ένα μυθικό ανάκτορο και καταφέρνει να μπεί σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο όπου υπάρχουν επτά απεικονίσεις ωραίων πριγκιπισών. Η κάθε μια τους αντιστοιχεί σε μια χώρα και σε ένα έθνος και αναλογεί σε μια διαφορετική ημέρα της εβδομάδας και σε ένα διαφορετικό χρώμα.
Ο Μπαχράμ Γκουρ ερωτεύεται και τις επτά πριγκίπισες αλλά πρέπει να επιστρέψει στο Ιράν, όπου πεθαίνει ο σάχης πατέρας του, ανέρχεται ο ίδιος στον θρόνο και περνάει κάποιο διάστημα μέχρις ότου βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Τότε ως Σάχης ο Μπαχράμ Γκουρ ψάχνει και βρίσκει τις πριγκίπισσες και ζητάει από τον αρχιτέκτονά του να ανεγείρει ένα ανάκτορο με επτά θόλους, ένα για την κάθε νύφη του.
Ο αρχιτέκτονας του λέει ότι πρέπει να βρεθεί η αντιστοιχία της καταγωγής των πριγκιπισών με τους επτά πλανήτες, τις ημέρες της εβδομάδας και τα σωστά χρώματα. Έτσι λοιπόν ορίζεται η εξής αντστοιχία και αναφέρονται τα ονόματα των πριγκιπισών:
Φουράκ – Ινδή Πριγκίπισσα – Κρόνος – Σάββατο – μαύρο
Γιάγμα Ναζ – Τουρανή Πριγκίπισσα – Ήλιος – Κυριακή – κίτρινο
Ναζ Παρί – Πριγκίπισσα της Χωρασμίας – Σελήνη – Δευτέρα – πράσινο
Νασρίν Νους – Ρωσσίδα (ή Σλαύα) Πριγκίπισσα – Άρης – Τρίτη – κόκκινο
Αζαρμπίν – Βέρβερη Πριγκίπισσα – Ερμής – Τετάρτη – τυρκουάζ
Χουμάυ – Ρωμιά Πριγκίπισσα – Δίας – Πέμπτη – σανταλόξυλο (ανοικτό καφέ)
Ντιροστέ – Ιρανή Πριγκίπισσα – Αφροδίτη – Παρασκευή – λευκό
Στη συνέχεια, οι επτά πριγκίπισες εγκαθίστανται στο μεγαλειώδες ανάκτορο, και κάθε πριγκίπισσα αφηγείται και μια διαφορετική ιστορία στον Σάχη Μπαχράμ Γκουρ κατά τις ημερήσιες επισκέψεις του στην κάθε μία από αυτές.
Αυτές οι επτά ιστορίες υπερβατικού έρωτα για το Απόλυτο καταλαμβάνουν την μισή έκταση περίπου του όλου έπους. Στην διάρκεια αυτών των αφηγήσεων όμως η χώρα του Σάχη αναστατώνεται από την κακή διοίκηση, τα ταμεία αδειάζουν, και τα γειτονικά κράτη είναι έτοιμα να επιτεθούν.
Ο Μπαχράμ Γκουρ πρώτα καθαρίζει το μυαλό του απασχολούμενος σε ένα κυνήγι. Όταν γυρίζει, βλέπει σε ένα δέντρο κρεμασμένο ένα σκύλο. Ο τσομπάνος, στον οποίο ανήκε ο σκύλος, αφηγείται στον επιστρέφοντα Σάχη πως ο σκύλος του τον επρόδωσε παρασυρόμενος από το πάθος του για μια λύκαινα.
Για να εκδικάσει τον βεζύρη (πρωθυπουργό) του για την κακοδιοίκηση ακροάται επτά άτομα που του αφηγούνται πως από την κακή διοίκηση έγιναν θύματα. Έπειτα, ο Μπαχράμ Γκουρ εκτελεί τον κακό βεζύρη, μετατρέπει το ανάκτορο των επτά θόλων σε επτά ναούς, και φεύγει για ένα τελευταίο κυνήγι όπου και χάνεται για πάντα.
Ο ποιητής κάνει ένα λογοπαίγνιο λέγοντας ότι, προσπαθώντας να κυνηγήσει τον όναγρο (γκουρ) ο Σάχης έφθασε μπροστά στον τάφο (γκουρ) του. Η ίδια λεξη στα φαρσί έχει δύο νοήματα. Στην ιρανική και τουρανική παιδεία, ο Μπαχράμ έμεινε γνωστός ως Μπαχράμ ο Όναγρος (γκουρ).
Βεβαίως το επικό-λυρικό ποίημα είναι γεμάτο κοσμολογικών, μεσσιανικών, σωτηριολογικών κι εσχατολογικών συμβολισμών. Όπως συχνά συμβαίνει και στην περίπτωση του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών, ο Σαχης Μπαχράμ Γκουρ του έπους Χαφτ Πεκάρ δεν είναι αυτό τούτο το ιστορικό πρόσωπο, ο Μπαχράμ Ε’ (420-438 / σε μέσα περσικά: Ουαραχράν και Ουαχράμ) της σασανιδικής δυναστείας, όπως αυτός είναι γνωστό
ς μέσω των συγχρόνων του ιστορικών κειμένων. Πρόκειται για μυθολογογημένο πρόσωπο που επιλέγεται με βάση κάποια από τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του ιστορικού Σασανίδη σάχη. Άλλωστε, ο Μπαχράμ Γκουρ είχε επίσης μυθολογηθεί (μέσα σε άλλες ιστορίες) από τον Φερντοουσί (που πέθανε περίπου 120 χρόνια πριν γεννηθεί ο Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Σαχναμέ και αργότερα (μέσα σε επίσης διαφορετικές ιστορίες) από τον Αμίρ Χουσράου (εθνικό ποιητή των Ινδών που γεννήθηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατο του Νιζαμί Γκαντζαβί) στο Χαστ Μπεχέστ (Οκτώ Παράδεισοι).
Ο Μπαχράμ Γκουρ στο κυνήγι
Ο Μπαχράμ Γκουρ και η Φίτνε, μία σκλάβα που εκτρέφει μία αγελάδα
=============================
Διαβάστε:
Haft Peykar
Haft peykar, a famous romantic epic by Nezami of Ganja (Neẓāmi Ganjavi) from the last decade of the 6th/12th century. The title can be translated literally as “seven portraits,” but also with the figurative meaning of “seven beauties.” Both translations are meaningful and the poet doubtless exploited intentionally the ambiguity of the words.
Editions and translations
The Haft peykar has come down to us as part of the Ḵamsa, the posthumous collection of Nezami’s narrative poems. A critical edition of the Haft peykar was produced by Helmut Ritter and Jan Rypka (Prague, printed Istanbul, 1934) on the basis of fifteen Ḵamsa manuscripts and the Bombay lithograph of 1265. This is one of the very few editions of a classical Persian text that uses a strict text-critical methodology: the editors divided the principal manuscripts into two families (called ‘a’ and ‘b’). Only those verses shared by both families are regarded as authentic.
The ‘b’ family is taken as the main basis for the edition, with those verses missing in the ‘a’ family printed in square brackets. The verses specific to the ‘a’ family are printed in the critical apparatus. More recently, the Haft peykar was re-edited by the Azerbayjani scholar T. A. Magerramov (Maharramov) (Moscow, 1987).
This edition quotes variants from fourteen manuscripts, the Ritter/Rypka edition and the uncritical edition by Waḥīd Dastgerdī (Tehran, 1315 Š./1936 and reprints), but Magerramov made no attempt to divide the manuscripts into families and in this regard his version is a step backwards from the Prague edition. There is also an edition by Barāt Zanjāni (Tehran, 1373 Š./1994), but the present writer has not been able to consult it. In the following, all references are to chapter and line of the Prague edition.
Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Κιζίλ Αρσλάν, τον Κιπτσάκ Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν
There are three complete translations in western European languages. First, the one in very rough English “blank verse” by C. E. Wilson (The Haft paikar, 2 vols., London, 1924, with extensive notes), wherein the post-Victorian translator felt compelled to render a fairly large number of verses in Latin; second, an Italian prose version by A. Bausani (Le sette principesse, Bari, 1967), based on the critical edition by Ritter/Rypka, with omission of the bracketed verses; and finally an English version by J. S. Meisami (The Haft Paykar, a medieval Persian Romance, Oxford and New York, 1995), in “free verse” (partially rhymed, partially in near-rhymes, partially unrhymed) based on the Ritter/Rypka edition (but retaining the bracketed verses).
There are also versions in Russian prose (R. Aliyev, Baku, 1983) and verse (V. Derzhavin, Moscow, 1959 and reprints). Of the various partial translations it might suffice to mention the one by R. Gelpke in very elegant German prose (Die sieben Geschichten der sieben Prinzessinnen, Zurich, 1959), also in English metatranslation by E. Mattin and G. Hill (The Story of the Seven Princesses, Oxford, 1976).
Date and dedication
The Haft peykar is probably Nezami’s last work. The manuscripts of the superior ‘b’ recension contain a dedication to the ruler of Marāḡa, ʿAlāʾ-al-Dīn Körpe-Arslān b. Aq-Sonqor (he is named in V. 12), who is known to have died in 604/1208 (see Storey/de Blois V, p. 441, n. 2), and the date of completion is indicated in LIII, 63-64 with the words: “three conjunctions after five hundred and ninety I recited this book like the famous (poets of the past), on the fourteenth day of the month of fasting, when four hours of the day were complete,” evidently meaning on 14 Ramadan 593 (early August 1197).
This is probably correct. But the manuscripts of the ‘a’ recension have altered (or miscopied?) the name of the dedicatee to Qïzïl Arslān, retained the verse giving the day, month and hour of completion, but altered the year to “after ṯā (variant: tā) and ṣād and ḥē” i.e., either “after 498” (which is much too early) or “after 598/1202.”
Ο Νεζαμί Γκαντζεβί γίνεται δεκτός από τον Τουρανό ηγεμόνα (αταμπέκ) του Αζερμπαϊτζάν
Synopsis of the frame-story
The Haft peykar is a romanticized biography of the Sassanian ruler Bahrām-e Gūr. His adventurous life had already been treated in Persian verse by Ferdowsi in the Šāh-nāma, to which fact Nezami alludes a number of times. In general, his method is to omit those episodes that the earlier poet had treated, or to touch on them only very briefly, and to concentrate in new material.
After the customary long introductory sections, the poet gives an account of the birth of Bahrām, the often-told story of his upbringing at the court of the Arab king Noʿmān (here, as often, mislocated in the Yemen instead of al-Ḥira) and the construction of Noʿmān’s fabled palace, Ḵᵛarnaq. Reared in the desert, Bahrām becomes a formidable huntsman. Wandering through the palace, Bahrām discovers a locked room containing the portraits of seven princesses, one from each of the seven climes, with whom he immediately falls in love.
Bahrām’s father Yazdjerd (i.e. Yazdegerd I) dies, and Bahrām returns to Persia to claim his throne from a pretender. After much palaver he is recognized as king. He rescues his people from a famine. Next Nezami picks up the story of Bah-rām’s hunting expedition with the loose-tongued slave-girl Feṭna, but alters the version known from the Šāh-nāma considerably; here the girl is not put to death, but eventually pardoned, and the king learns a lesson in clemency.
The king sets out in search of the seven princesses and wins them as his brides. He orders his architect to construct seven domes to house his new wives. The craftsman tells him that each of the climes is ruled by one of the seven planets and advises him to assure his good fortune by adorning each dome with the color associated with the clime and planet of its occupant. The king is at first skeptical but eventually lets the architect have his way. The princesses take up residence in the splendid pavilions.
The king visits each princess on successive days of the week: on Saturday the Indian princess, who is governed by Saturn, in the black dome, on Sunday the Greek princess, who is governed by the sun, in the yellow dome, and so on. Each princess regales the king with a story matching the mood of her respective color. These seven beautifully constructed, highly sensuous stories occupy about half of the whole poem.
Years pass. While the king is busy with his wives an evil minister seizes power in the realm. Eventually Bahrām discovers that the affairs of the kingdom are in disarray, the treasury is empty and the neighboring rulers poised for invasion. To clear his mind, he goes hunting in the steppe. Returning from the hunt he comes across a herdsman who has suspended his dog from a tree. He asks him why. The shepherd tells the story of how the once faithful watchdog had betrayed his flock to a she-wolf in return for sexual favors.
The king realizes that his own watchdog (the evil minister) is the cause of his misfortune. He investigates the minister. From the multitude of complainants he selects seven, who tell him of the injustices that they have suffered (the stories of the seven victims are the somber counterweight to the stories of the seven princesses). The minister is put to death. The king restores justice, and orders the seven pleasure-domes to be converted into fire temples for the worship of God. Bahrām goes hunting one last time and disappears mysteriously into a cavern. He seeks the wild ass (gūr) but finds his tomb (gūr).
General characteristics
In his introduction to the critical edition, Ritter described the Haft peykar as “the best and most beautiful epic in New Persian poetry and at the same time . . . one of the most important poetical creations of the whole of oriental Indo-European literature,” a judgment with which it is difficult to disagree. The poet made artful use of various older sources, among them the Šāh-nāma and other versions of ancient Iranian history and legend, also the Siāsat-nāma of Neẓām-al-Molk, from which he took the crucial story of the shepherd and his unfaithful dog.
It is possible that the seven stories told by the princesses derive from earlier works, but it has not actually been possible to trace any of them to known literary sources. Nezami’s telling of the stories has in any event had great influence on the later development of Persian literature and world literature; for example the story told by the fourth (Russian) beauty is the oldest known, and arguably best, version of the tale of the cruel princess who is unnamed in Nezami’s version, but known in Pétis de la Croix’s translation of a later retelling as Turāndoḵt (Turandot; see, e.g., Meier).
Nezami’s Haft peykar is a masterpiece of erotic literature, but it is also a profoundly moralistic work. In some modern studies it has been regarded more or less as a versified treatise on astrology, but this is a misapprehension. The point of the story is clearly that Bahrām’s attempt to find happiness by living in accordance with the stars is a failure.
The seven domes are built in perfect accord with the properties of the stars, but they are very nearly the cause of his downfall. In the end it is only justice that matters. Only by abandoning the pleasures represented by the seven domes and heeding the complaints of the seven victims of tyranny does Bahrām acquire the status of a true hero.
And the essentially anti-fatalistic message is underlined by the story of the second (Greek) princess, which tells of a king who, because of an unhappy horoscope, had foresworn marriage, but then is led by the selfless love of a slave-girl to defy the astrologers and take his fate in his own hands.
Although there are mystic (Sufic) traits in the narrative (notably in the story of the seventh victim) it is also misguided to regard it, with some, as a Sufic allegory. It is a work of art that is very firmly rooted in this world, and its ethical content is of essentially worldly, not religious, nature.
Μπορείτε να βρείτε την αναφερόμενη βιβλιογραφία εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/haft-peykar
======================
Περισσότερα:
A Key to the Treasure of the Hakim – Christine van Ruymbeke & Johann-Christoph Bürgel (eds.)
Κατεβάστε το Pdf με πολλά άρθρα ειδικών σχετικά με τον Νεζαμί Γκαντζεβί και το έπος Χαφτ Πεϋκάρ:
https://vk.com/doc429864789_620827883
https://www.docdroid.net/Y6MroCn/key-to-the-treasure-of-the-hakim-on-nizami-khamsa-pdf
Cameron Cross The Many Colors of Love in Niẓāmī’s Haft Paykar
Κατεβάστε το Pdf:
https://vk.com/doc429864789_620829460
https://www.docdroid.net/OUB35qe/cameron-cross-the-many-colors-of-love-in-nizamis-haft-paykar-pdf
Δείτε σμικρογραφίες άλλου χειρογράφου του Χαφτ Πεϋκάρ: https://findit.library.yale.edu/?f%5Blanguage_sim%5D%5B%5D=Persian&f%5Bsubject_topic_sim%5D%5B%5D=Persian+poetry
Επίσης:
https://www.sid.ir/en/journal/ViewPaper.aspx?id=408542
http://www.complete-review.com/reviews/nizami/hpaykar.htm
http://azeribooks.narod.ru/poezia/nizami/sem_krasavits.htm
https://ru.wikipedia.org/wiki/Семь_красавиц
https://en.wikipedia.org/wiki/Haft_Peykar
https://ru.wikipedia.org/wiki/Низами_Гянджеви
https://en.wikipedia.org/wiki/Nizami_Ganjavi
https://en.wikipedia.org/wiki/Bahram_V
https://ru.wikipedia.org/wiki/Бахрам_V
https://en.wikipedia.org/wiki/Amir_Khusrow
https://ru.wikipedia.org/wiki/Сакалиба
https://en.wikipedia.org/wiki/Saqaliba
==============================
Σχετικά με τις παραστάσεις μπαλέτου Χαφτ Πεϊκάρ:
Haft Paykar: Seven Beauties Dance Concert
February 26, 2011 at 2:00 PM
INTERSECTIONS: New America Arts Festival
WASHINGTON DC PREMIERE!
This epic romance is a visual treat, taking viewers to seven different cultures.
Based on the 12th century poem by Nizami Ganjavi, the tale tells of the young warrior Bahram Gur, who enters a mysterious, locked room to discover the portraits of seven beautiful princesses, each from a different land.
After he wins a kingdom and achieves great wealth and power, he remembers the maidens and sets out on a quest to bring each to his kingdom, commissioning the architect Shideh to build seven domed structures – one for each bride
http://www.silkroaddance.com/2011.html
Περισσότερα για τους συντελεστές και παραγωγούς της παράστασης:
https://www.facebook.com/HaftPaykar
http://www.laurelvictoriagray.com/
http://www.silkroaddance.com/
=============================
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε PDF:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/o-250655546
https://issuu.com/megalommatis/docs/nezami_ganjavi
https://vk.com/doc429864789_620935781
https://www.docdroid.net/8Lza618/ethnikos-poiitis-ton-azeron-o-nezami-gkantzevi-xaft-peykar-epta-omorfies-pdf
Ghaznavid sultan Mahmud (r. 998-1030 CE) and his forces attacking the fortress of Zaranj in 1003 CE. Jami al-Tawarikh, 1314 CE. Jāmiʿ al-Tawārīkh (lit. 'The Compendium of Chronicles') is a work of literature and history, produced in the Mongol Ilkhanate. Written by Rashid al-Din Hamadani (1247–1318 CE) at the start of the 14th century, the breadth of coverage of the work has caused it to be called "the first world history". It was in three volumes and published in Arabic and Persian versions.
Χούνζα, Μπαλτί, Ισλάμ, Βουδισμός, οι Στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου κι οι Δρόμοι του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών
Hunza Valley, Baltistan, Islam, Buddhism, Alexander the Great's soldiers, and the Silk-, Spice-, and Incense Roads
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 8η Μαΐου 2019.
Ο κ. Μπαϋρακτάρης ανασυνθέτει υλικό από πρότερες δημοσιεύσεις μου για τους Δρόμους του Μεταξιού και στοιχεία από ομιλία μου σχετικά με τους Δρόμους των Λιβανωτών και των Μπαχαρικών ανάμεσα στο Κέρας της Αφρικής και την Κεντρική Ασία, την οποία έδωσα στο Καζακστάν τον Ιανουάριο του 2018.
----------------------------------
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/08/χούνζα-μπαλτί-ισλάμ-βουδισμός-οι-στρ/ ==================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Κοντά στα σύνορα με την Κίνα, στο βόρειο άκρο του Πακιστάν και τριγύρω από το Γκιλγκίτ, πολλές μικρές κοιλάδες κατοικούνται από διαφορετικά μικρά έθνη με μεγάλη Ιστορία και μεγαλύτερο ηρωϊσμό.
Οι Δρόμοι του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών δεν περνούσαν πάντοτε από εδώ. Στην εντελώς αρχική τους μορφή, οι εμπορικοί δρόμοι ξεκινούσαν από την Μεσοποταμία και κατέληγαν στην Κίνα και στην Ινδία: επρόκειτο για διαφορετικούς δρόμους.
Και η Μεσοποταμία, αν και μακρύτερα, ήταν πολύ πιο νωρίς συνδεδεμένη με την Κίνα, επειδή πολιτισμός στην Ινδία (ακόμη κι ο πρώιμος, μη ινδοευρωπαϊκός ‘πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού’) είναι μία πολύ καθυστερημένη περίπτωση, αν πάρουμε ως μέτρα και σταθμά την Σουμέρ, το Ελάμ, την Ακκάδ, την Ασσυρία και την Βαβυλώνα.
Επίσης, στην αρχική μορφή των εμπορικών δρόμων, το Μετάξι δεν ήταν ένα από τα προϊόντα. Αλλά πολύτιμοι λίθοι, σπάνια ορυκτά, μπαχαρικά και λιβανωτά ήταν πάντοτε στο επίκεντρο του εμπορικού ενδιαφέροντος.
Η πραγματική ‘επανάσταση’ στους εμπορικούς δρόμους ανάμεσα στην Μεσοποταμία, την Κίνα και την Ινδία έγινε στα αχαιμενιδικά χρόνια (550-330 π.Χ.) και κυρίως χάρη στην τεράστια σημασία που έδωσαν οι πρώτοι σάχηδες του Ιράν να εγκαθιδρύσουν ένα πολύ σύνθετο σύστημα αυτοκρατορικών οδών, πολύ καλά οργανωμένων, επιμελημένων και προστατευμένων, διά ξηράς, ερήμου και θαλάσσης.
Το μεγάλο αυτό συγκοινωνιακό και εμπορικό δίκτυο προσέφερε πολλές εναλλακτικές δυνατότητες: αντί να στείλουν προϊόντα, αποστολές, στρατό, κοκ από την Αίγυπτο (ιρανική αχαιμενιδική σατραπεία) διά ξηράς στο Φαρς (κεντρική επαρχία του Ιράν), δηλαδή μέσω Παλαιστίνης, Συρίας, Μεσοποταμίας και Ελυμαΐδας (: Νότιας Υπερτιγριανής), μπορούσαν να τα στείλουν από τα αιγυπτιακά λιμάνια της Ερυθράς Θαλάσσης στον Περσικό Κόλπο.
Ο Δαρείος Α’, προνοητικός, άνοιξε εκ νέου την από αιώνες κλεισμένη, αρχαία διώρυγα του Σουέζ, η οποία ήταν ολότελα διαφορετικής κατεύθυνσης από την σύγχρονη (δηλαδή από τα δυτικά προς τα ανατολικά) και συνέδεε τον Νείλο (από την περιοχή περίπου του σημερινού Καΐρου) με την Ερυθρά Θάλασσα.
Κάτι ακόμη πιο σημαντικό που επιτεύχθηκε από την αχαιμενιδική ιρανική εμπορική και συγκοινωνιακή κοσμογονία ήταν το γεγονός ότι διαφορετικοί εμπορικοί δρόμοι αλληλεξαρτήθηκαν για πρώτη φορά, έτσι καθιστώντας γνωστά σε πολύ μακρινά σημεία πολλά προϊόντα μέχρι τότε άγνωστα.
Το εμπόριο μεταξύ Μεσοποταμίας και Κίνας, ή Μεσοποταμίας και Ινδίας (: Κοιλάδας του Ινδού) ανάγεται εύκολα στην 3η προχριστιανική χιλιετία στα τέλη της οποίας βλέπουμε ένα πλήθος διαδοχικών αρχαιολογικών χώρων να χαράσσουν μια γραμμή που μέσω Κεντρικής Ασίας συνέδεε την κοιλάδα των Διδύμων Ποταμών (Τίγρη κι Ευφράτη) με την κοιλάδα του Κίτρινου Ποταμού. Αλλά η Αίγυπτος ελάχιστα επωφελήθηκε των ασσυροβαβυλωνιακών εμπορικών δρόμων κι ανταλλαγών.
Από την άλλη, η Αίγυπτος είχε ήδη από τα τέλη της 3ης προχριστιανικής χιλιετίας διαμορφώσει ένα μεγάλο εμπορικό δίκτυο διά του Αρχαίου Βασιλείου του Κους (: Αιθιοπίας, δηλαδή του σημερινού Σουδάν) με την Σαχάρα, διά της Λιβύης με τον Άτλαντα, και διά της Ερυθράς Θαλάσσης με το ανεξάρτητο σομαλικό βασίλειο του Πουντ στην ανατολική ακτή της Αφρικής πέρα από το Κέρας της Αφρικής. Αλλά η Ασσυρία κι η Βαβυλώνα ελάχιστα επωφελήθηκαν των αιγυπτιακών εμπορικών δρόμων κι ανταλλαγών.
Όμως στα αχαιμενιδικά χρόνια, όλα αυτά τα εμπορικά δίκτυα αναμείχθηκαν και αλληλοσυνδέθηκαν σε ένα μείζον εμπορικό και συγκοινωνιακό δίκτυο από τον Αφρικανικό Άτλαντα μέχρι τα ανατολικά παράλια της Ασίας.
Η πρώτη παγκοσμιοποίηση ήταν γεγονός.
Ήταν απλώς θέμα χρόνου πάνω στους εμπορικούς δρόμους αυτούς να μην μετακινούνται μόνον προϊόντα αλλά επίσης γραφές, γλώσσες, θρησκείες, λατρείες, πίστεις, κοσμογονίες, θεουργίες, μυστήρια και μυστικά κυκλώματα.
Μια πρώιμη μετακίνηση ήταν αυτή του εκδιωκόμενου από την Βόρεια Ινδία Βουδισμού προς τις ανατολικές επαρχίες του αχαιμενιδικού Ιράν ήδη τον 6ο – 5ο προχριστιανικό αιώνα.
Σ’ αυτό βοήθησε πολύ η θρησκευτική ανοχή που επικρατούσε στην αχανή αυτοκρατορία που ξεκινούσε από τα σύνορα της Ινδίας με το Πακιστάν κι έφθανε στο Αιγαίο, ενώ είχε συνενώσει όλες τις εκτάσεις από το Ουζμπεκιστάν και την νότια Ουκρανία μέχρι το Σουδάν και το Ομάν.
Από το ανατολικό αχαιμενιδικό Ιράν (δηλαδή τις εκτάσεις των σημερινών Πακιστάν, Αφγανιστάν κι Ουζμπεκιστάν), ο Βουδισμός διαδόθηκε αργότερα προς την Κεντρική Ασία κι έγινε μια από τις πολλές θρησκείες που πολλά τουρανικά έθνη αποδέχθηκαν. Από εκτάσεις της Κεντρικής Ασίας (του σημερινού Καζακστάν και Ανατολικού Τουρκεστάν, δηλαδή της βορειοδυτικής επαρχίας Σινκιάν της Κίνας) διαδόθηκε αργότερα ο βουδισμός στην καθαυτό Κίνα.
Το ίδιο εμπορικό δίκτυο συνέχισε να λειτουργεί μετά την εκ μέρους του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατάληψη της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας και ανάληψη καθηκόντων σάχη και συνεπώς εγγυητή και συνεχιστή της αυτοκρατορικής παράδοσης.
Το ίδιο συνέβηκε και στα χρόνια των Επιγόνων παρά τους διάφορους πολέμους που οι ίδιοι δεν έπαυσαν να κάνουν.
Με τους Αραμαίους να ελέγχουν το διά ξηράς και δι’ ερήμου εμπόριο και με τους Υεμενίτες (οργανωμένους στα ανεξάρτητα και πολύ εύπορα βασίλεια Καταμπάν, Χιμυάρ, Σαβά και Χαντραμάουντ) να ασκούν μια σχεδόν αποκλειστική θαλασσοκρατορία στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Ινδικό Ωκεανό (μέχρι την Ινδοκίνα και την Ινδονησία), η αλληλεξάρτηση των συμβαλλομένων μερών εντάθηκε.
Η σύσταση από Χαλδαίους Αραμαίους εμπόρους της Γέρρας, της πόλης με τα αλάτινα τείχη, στα δυτικά παράλια των συγχρόνων Εμιράτων, δυτικά του Αμπού Δάμπι, ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός.
Οι Χαλδαίοι έμποροι που ίδρυσαν την μεγαλύτερη εμπορική πόλη του κόσμου ανατολικά της Αλεξάνδρειας ήξεραν πάρα πολύ καλά τι έκαναν: εκμεταλλευόμενοι την σχετική αδυναμία του παρθικού αρσακιδικού κράτους του Ιράν βρήκαν ένα κομβικό σημείο από όπου περνούσε ένα μεγάλο τμήμα του εμπορίου μεταξύ Δύσης κι Ανατολής και θεμελίωσαν εκεί μια πόλη-εμπορείο που μπορούσε να θησαυρίσει και από το εμπόριο μεταξύ Νότου και Βορρά.
Η Γέρρα – στην οποία αναφέρονται ο Πτολεμαίος Γεωγράφος, ο Στράβων κι ο Πλίνιος – προσέφερε στην Κίνα ανατολικό αφρικανικό εμπόρευμα το οποίο, αντί να περιπλέει την Ινδία και την Νότια Ασία, διοχετευόταν από την Υεμένη στα νότια παράλια του Περσικού Κόλπου κι από κει προς την Κεντρική Ασία, εκτός των συνόρων του Ιράν έτσι αποφεύγοντας δασμούς.
Με τον τρόπο αυτό όμως ενισχύθηκαν φυγόκεντρες τάσεις στο Ιράν και συστάθηκαν ανατολικά ιρανικά και τουρανικά κράτη, όπως το ινδοπαρθικό κράτος με πρωτεύουσα την Μινναγάρ και επίνειο το Βαρβαρικόν (κοντά στο σημερινό Καράτσι) και το Κουσάν με πρωτεύουσα την Καπίτσα (κοντά στην Καμπούλ) που ήταν τρόπον τινά μια συνέχεια του βασιλείου της Βακτριανής.
Τότε ανοίχθηκε για πρώτη φορά (κατά τον πρώτο προχριστιανικό αιώνα) ο εμπορικός δρόμος που συνέδεε την Κοιλάδα του Ινδού με την Γιαρκάντ και το Χοτάν στα νότια άκρα του Ανατολικού Τουρκεστάν.
Φυσικό ήταν να ακολουθήσει ένα νέο στάδιο διάδοσης του Βουδισμού από τις ανατολικές ιρανικές επαρχίες (ή αυτονομημένα βασίλεια) προς την Κεντρική Ασία και αυτό να ακολουθήσει τον νέο αυτό δρόμο. Λίγο αργότερα, από κει (όπως και από αλλού) θα περνούσαν ο Μανιχεϊσμός και το Ισλάμ.
Ανάμεσα στους Χούνζα σήμερα έχει επικρατήσει το Ισλάμ αλλά ανάμεσα στους Μπουρούσο του Μπαλτιστάν υπάρχουν ακόμη βουδιστές.
Ο εξισλαμισμός των Μπαλτί ήταν υπόθεση 15ου – 16ου αιώνα. Όμως οι Χούνζα αποδέχθηκαν το Ισλάμ νωρίτερα. Αλλά το αίμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου έβραζε στις φλέβες τους μέχρι πρόσφατα.
Αν και ελάχιστοι τον αριθμό, πριν από 400 χρόνια οι Μιρ (ισλαμικός περσικός τίτλος κατ’ αποκοπήν από το αραβικό εμίρ/εμίρης) των Χούνζα αναγνώριζαν το μικροσκοπικό κράτος τους και την Κίνα ως τα ισχυρώτερα κράτη στον κόσμο!
Η διασπορά των απογόνων των Επιγόνων ήταν μεγάλη αλλά μετά από αρκετές γενεές, είτε είχαν αποδεχθεί τον Βουδισμό, είτε πίστευαν σε διάφορες μορφές ανατολικών Μιθραϊσμών, είτε είχαν ασπασθεί τον αρσακιδικό ζενδισμό (που ήταν μια ηθική ερμηνεία της ζωροαστρικής μεταφυσικής), όλοι τους αποτελούσαν τμήμα των ανατολικών πολιτισμών, παιδείας και παραδόσεων.
Η φυλετική αναγωγή τους στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είχε κανένα ρατσιστικό ή εθνικιστικό χαρακτήρα επειδή δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Αρχαιότητα.
Ήταν θέμα ηθικής, πολιτισμικής κι εσχατολογικής διάστασης γι’ αυτούς και οι στρατιωτικές επιτυχίες του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν ένα ολότελα ασήμαντο σημείο αναφοράς μπροστά στο ψυχικό έργο του και στον μυθικό, μεσσιανικό κι αποκαλυπτικό συμβολισμό του έργου του.
Ήταν συνεπώς φυσιολογικό για τους τελευταίους ελληνόφωνους απογόνους των Επιγόνων να αναμειχθούν με διαφορετικά κατά τόπους έθνη, επειδή η φυλετική – εθνική υπόστασή τους ήταν για τους ίδιους ολότελα ασήμαντη μπροστά στην ένταξή τους σε ένα Θείο Έργο ψυχικών διαστάσεων και κοσμοϊστορικής σημασίας που είχαν ήδη επιτελέσει οι πρόγονοί τους μαζί με τον Μεγάλο Αλέξανδρο – ένα έργο-προτύπωση του Έργου του Μεγάλου Βασιλέα (Αποκάλυψη ΙΔ’ 14) στο Πλήρωμα του Χρόνου.
Αυτό το Έργο πρώτος κατέγραψε σε ελληνικά στον Βίο Αλεξάνδρου ο ανώνυμος συγγραφέας που αποκαλείται Ψευδο-Καλλισθένης επειδή δεν σχετίζεται με τον γνωστό ιστορικό.
Για τους τελευταίους ελληνόφωνους απογόνους των Επιγόνων η Μόνη Αλήθεια κι Αξία στα ανθρώπινα πράγματα ήταν ο Μύθος – κι όχι ο σατανικός κι απάνθρωπος ‘Λόγος’.
Κι έτσι στον Μύθο αποτυπώθηκε όλη η ουσία του κορυφαίου έργου του Μεγάλου Αλεξάνδρου που μόνον σημερινοί κρετίνοι ψάχνουν να βρουν σε ‘στρατιωτικές κατακτήσεις’ και σε ψέμματα περί ‘εκπολιτισμού άλλων εθνών’.
Μυούμενος ο Αλέξανδρος σε ανατολικά μυστήρια, στην Αίγυπτο, στην Περσία, και στην Βαβυλώνα, εκπολιτίσθηκε ο ίδιος κι έγινε Μεγάλος.
Και γι αυτό σήμερα βρίσκουμε την αναφορά στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε πολλά και διαφορετικά έθνη που μιλάνε ολότελα διαφορετικές γλώσσες και πιστεύουν ολοσχερώς αντίθετες θρησκείες, και όμως θεωρούν εαυτούς απογόνους των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι Καλάς και οι Χούνζα του βόρειου Πακιστάν είναι μόνον ένα μικρό παράδειγμα. Θα χρειαζόταν μια ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για να καταγραφούν μικρές και μεταξύ τους διαφορετικές πληθυσμιακές ενότητες που ανάγουν την καταγωγή τους στους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Σημεία της ορεινής γης των Χούνζα και των Μπαλτί
Δείτε το βίντεο:
Форт Балтит в долине Хунзы: маленький Тибет на севере Пакистана
https://ok.ru/video/1362004609645
Baltit Fort in Hunza Valley: a Small Tibet in Northern Pakistan
https://vk.com/video434648441_456240158
Κάστρο Μπαλτίτ στην Κοιλάδα Χούνζα: ένα Μικρό Θιβέτ στο Βόρειο Πακιστάν
Περισσότερα:
Baltit Fort is situated in Karimabad, once was capital of the state of Hunza, now Tehsil Headquarter of District Gilgit. It is approached by Karakuram Highway from Gilgit, the capital of Northern Areas, Pakistan. The Baltit Fort stands on a artificially flattened spur below the Ulter Glacier. Strategically located with a commanding view of the Hunza Valley and its tributaries, its inhabitants controlled the seasonal trans-Karakuram trade between south and Central Asia. The Baltit Fort is rectangular in plan with three floors and stands on a high stone plinth Fig-I. Whilts the ground floor consist mainly of storage chambers, the first floor is oriented around as open hall.
A staircase leads to the second floor which was mainly used during the winter months and contains an audience hall, guest room, dining hall, kitchen and servants quarters. A further staircases leads up to the third floor, which is partly open to the elements and contains the summer dining room, audience chamber, bedroom and reception hall. Inhabited by the Mir, or ruler of Hunza until 1945.
The conservation work carried out in the 1990 indicated that the core of the structures, a single defensive timber and stone tower, had been built in the eight century A.D. This tower was augmented by additional towers and linked by a single story construction consisting of small rooms and sub-surface storage chambers. The complex was then later expanded by the addition of a second, and then a third floor. The structure’s stone walls, built in an area of frequent seismic movements, were provided with a traditional internal framework of timber for greater stabilisation. https://whc.unesco.org/en/tentativelists/1882/
Also: Baltit Fort (Urdu: قلعہ بلتت) is a fort in the Hunza valley, near the town of Karimabad, in the Gilgit-Baltistan region of northern Pakistan. Founded in the 8th CE, it has been on the UNESCO World Heritage Tentative list since 2004. https://en.wikipedia.org/wiki/Baltit_Fort and https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cultural_heritage_sites_in_Gilgit-Baltistan
————————————————————–
Σχετικά με τους Χούνζα και τους Μπαλτί:
https://en.wikipedia.org/wiki/Hunza_Valley
https://en.wikipedia.org/wiki/Mir_of_Hunza
https://en.wikipedia.org/wiki/Hunza_(princely_state)
https://en.wikipedia.org/wiki/Burushaski
https://en.wikipedia.org/wiki/Burusho_people
https://en.wikipedia.org/wiki/Baltistan
https://en.wikipedia.org/wiki/Balti_people
Σχετικά με την διάδοση του Βουδισμού στο Πακιστάν, Ιράν, Κεντρική Ασία και Κίνα:
https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Pakistan
https://en.wikipedia.org/wiki/Kargah_Buddha
https://en.wikipedia.org/wiki/Gondrani
https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Central_Asia
https://en.wikipedia.org/wiki/Dharmaguptaka
https://en.wikipedia.org/wiki/Gandh%C4%81ran_Buddhist_texts
https://en.wikipedia.org/wiki/Sarvastivada
https://en.wikipedia.org/wiki/Mulasarvastivada
https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road_transmission_of_Buddhism
https://en.wikipedia.org/wiki/Silk_Road_transmission_of_Buddhism#Central_Asian_missionaries
https://studybuddhism.com/en/tibetan-buddhism/about-buddhism/the-world-of-buddhism/spread-of-buddhism-in-asia
http://www.silkroadfoundation.org/artl/buddhism.shtml
http://www.silk-road.com/artl/buddhism.shtml
https://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism_in_Iran
http://www.iranicaonline.org/articles/buddhism-i
https://link.springer.com/chapter/10.1057/9781137022943_2
——————————————-
According to a Buddhist legend preserved in Pali (an ancient Prakrit language, derived from Sanskrit, which is the scriptural and liturgical language of Theravada Buddhism), the first instance of Buddhism entering Iran seems to have been during the life of the historical Buddha, Sakyamuni (roughly 5/6th century BCE.
The legend speaks of two Merchant brothers from Bactria (modern day Afghanistan) who visited the Buddha in his eighth week of enlightenment, became his disciples and then returned to Balkh (major city of Bactria) to build temples dedicated to him.
Whatever the historical validity of this story, there is strong evidence to show that Balkh did become a major Buddhist region and remained so up until the Arab Muslim invasion of the 7th century.
http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/non-iranian/buddhism_iran.htm
-------------------------
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250645898
https://issuu.com/megalommatis/docs/hunza_balti_islam_buddhism_alexander_the_great
https://vk.com/doc429864789_620740190
https://www.docdroid.net/9CAJCUX/xounza-mpalti-islam-boydismos-oi-stratiwtes-toy-meghaloy-aleksandroy-ki-oi-dromoi-toy-metaksiou-docx
Itinerary in Imam's Persia - by Cosmas Megalommatis
Οδοιπορικό στην Περσία του Ιμάμη – του Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Ανεξήγητο (Μάρτης 1986, σελ. 116-127). Για πρώτη φορά μεταφέρθηκε στο Ιντερνέτ από το σήμερα πλέον απενεργοποιημένο σάιτ technova: http://www.technova.gr/technova/index.php/2012-06-21-03-15-38/afieroma/1927-odoiporiko-stin-persia-tou-imam την Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015. Ο φίλος κ. Νίκος Μπαϋρακτάρης αντέγραψε το κείμενο και με άφθονο φωτογραφικό, το οποίο συνέλεξε από το Ιντερνέτ, το ανέβασε ως βίντεο (σε δύο τμήματα) στο σήμερα απενεργοποιημένο ΥΤ κανάλι του. Η μουσική υπόκρουση ήταν δικής μου επιλογής. Χάρη στο υλικό που είχε ο κ. Μπαϋρακτάρης ετοιμάσει, ανέβασα το άρθρο σε δύο μορφές (σε Word doc η πρώτη και σε PowerPoint η δεύτερη) εδώ:
και
Τα βίντεο, τα οποία ετοίμασε ο κ. Μπαϋρακτάρης, μπορείτε να βρείτε εδώ:’
{Μουσική / Music accompaniment: Classical music from Iran – Great masters of the setar – Hossein Alizadeh (حسین علیزاده) 00:00 Mahtab 16:17 Avaz-e Abouata Masnavi} και
{Μουσική / Music accompaniment: Shahram Nazeri – Mystified (Sufi Music of Iran) 00:00 – Jewel of Love 10:09 – Desire}
Μπορείτε επίσης να τα βρείτε αντιστοίχως και εδώ:
Путеводитель по Ирану Имама / Itinerary in Imam’s Persia / Οδοιπορικό στην Περσία του Ιμάμη – του Μ. Σ. Μεγαλομμάτη https://ok.ru/video/333170084440
και
Путеводитель по Ирану Имама II / Itinerary in Imam’s Persia II / Οδοιπορικό στην Περσία του Ιμάμη II – του Μ. Σ. Μεγαλομμάτη https://ok.ru/video/333172181592
Σε αυτή την ηλεκτρονική αναδημοσίευση παρουσιάζονται για πρώτη φορά online οι ίδιες οι σελίδες του περιοδικού, αν και ασπρόμαυρες.
============
Κατεβάστε το άρθρο σε PDF:
A rediscovered mosaic from 2nd Century AD found in the ancient city of Cilician Aphrodisias, known today as Tisan, in the Silifke district of Mersin, Turkiye.
